tag:blogger.com,1999:blog-70677277589292058672024-03-12T18:24:03.757-07:00ΗμερολόγιονDimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.comBlogger84125tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-55704697079603856802022-12-06T06:17:00.005-08:002022-12-06T06:17:55.064-08:00Εφήμερο μπαλκόνι - Temporary balcony<p style="text-align: center;"> Εφήμερο μπαλκόνι - Temporary balcony</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCu9d7s9hAJKCB4-agHx1mS-ReF-DqWQey7HOcm_sfINwYZg9CbgEgh9QCVpzh6fSIqbg2kiJcG9TLm_Cs41_vfNrsPeFmkW1W8qQmGfHtdYrll9RoHlzD27ijd64ivynr9xVxBzkKvpMIXurWfXvifV8Cy0QOIhOL4fXdCaitAKTNXv_X8nb9rP3n/s4611/IMG_3768.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2778" data-original-width="4611" height="369" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCu9d7s9hAJKCB4-agHx1mS-ReF-DqWQey7HOcm_sfINwYZg9CbgEgh9QCVpzh6fSIqbg2kiJcG9TLm_Cs41_vfNrsPeFmkW1W8qQmGfHtdYrll9RoHlzD27ijd64ivynr9xVxBzkKvpMIXurWfXvifV8Cy0QOIhOL4fXdCaitAKTNXv_X8nb9rP3n/w611-h369/IMG_3768.jpg" width="611" /></a></div><br /><p></p><p style="text-align: left;">Καθώς η μέρα δίνει τη θέση της στο σκοτάδι, κάποιοι αποφάσισαν να απολαύσουν τη θέα σε έναν υπό ανακαίνιση χώρο, αγνοώντας τον κίνδυνο. Έστησαν ένα εφήμερο μπαλκόνι εκεί που το βουνό συναντάει τη θάλασσα. Εκεί που σίγουρα χίλιες και μια ιστορίες ειπώθηκαν καθώς ο ήλιος έφτανε στη δύση του.</p><p style="text-align: left;"><br /></p><p style="text-align: left;">The same moment the day gives the darkness its place, some people decided that they will enjoy the view, to an under-construction building, not caring about the danger. They set up a temporary balcony, exactly where the mountain meets the sea. To the place that for sure a thousand and one stories were told, as the sun set. </p>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-70405607163767695852022-12-05T07:55:00.009-08:002022-12-05T07:55:48.680-08:00Προσαρμοστικότητα - Adaptation<p style="text-align: center;"> Προσαρμοστικότητα - Adaptability</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKaduHO5YRLmYS0ToTfsz4_naR4WFm2gDzSvK4-PqotV7Rftq25Uf5suhJY8LrFdJ1pvbQ0rdZEvDgskJGYcf6R5QGhewreVCZ5Rx5QAIG8vb3K460WvtcdMoU9_IMrQbbHIuOTTVo-hhs_dOlOJLFt3jYUwa_2JO-smtJPl9oGFXKFqso1MAzC6RE/s320/41300491_940541546092786_8772261352489091072_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="240" data-original-width="320" height="364" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKaduHO5YRLmYS0ToTfsz4_naR4WFm2gDzSvK4-PqotV7Rftq25Uf5suhJY8LrFdJ1pvbQ0rdZEvDgskJGYcf6R5QGhewreVCZ5Rx5QAIG8vb3K460WvtcdMoU9_IMrQbbHIuOTTVo-hhs_dOlOJLFt3jYUwa_2JO-smtJPl9oGFXKFqso1MAzC6RE/w485-h364/41300491_940541546092786_8772261352489091072_o.jpg" width="485" /></a></div><p style="text-align: center;">Η μόλυνση του περιβάλλοντος για άλλους ένα σοβαρό πρόβλημα, για κάποιους ένα στασίδι. Μια σωλήνα βιομηχανικής χρήσης με άγνωστες παρενέργειες για την υγεία της καθήμενης ηλικιωμένης δεν φαίνεται να πτοεί την ανάγκη για ανάπαυση. Σε κάθε περίπτωση η προσαρμοστικότητα στο μεγαλείο της.</p><p style="text-align: center;"><br /></p>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-27916886872365176112022-12-05T06:26:00.003-08:002022-12-05T06:26:27.783-08:00 Πολιτισμός - Culture<p style="text-align: center;"> <span style="background-color: white; color: #1c1e21; display: inline; float: none; font-size: 14px; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Πολιτισμός - Culture</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6KlMVq_89skTZRpV4yeo1YrSJaWeRQ6dewG8Dx_olBdmUX2x6dVhDYAhx1NWxBVuanOxKD98jSelqYhc6tjVsVSdUznyLMq5mPfx2Jfitc5z7DhObevaTZgOgY9Il7OpmPrRQLlr14MqXKEfaVfc-TNPrR-xowtO630UwBPI-3vmS2qu7YtgLr_zp/s320/43192726_954385614708379_1250115072622067712_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="242" data-original-width="320" height="399" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6KlMVq_89skTZRpV4yeo1YrSJaWeRQ6dewG8Dx_olBdmUX2x6dVhDYAhx1NWxBVuanOxKD98jSelqYhc6tjVsVSdUznyLMq5mPfx2Jfitc5z7DhObevaTZgOgY9Il7OpmPrRQLlr14MqXKEfaVfc-TNPrR-xowtO630UwBPI-3vmS2qu7YtgLr_zp/w527-h399/43192726_954385614708379_1250115072622067712_o.jpg" width="527" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> Ο σύγχρονος πολιτισμός, ένα θαύμα της ζωής και των κοινωνιών, του είδους μας. Ένα θαύμα με πολλές κατάρες. Μια εξ αυτών, ο κοινωνικός αποκλεισμός όσων δεν χωράνε κατά καιρούς στις νόρμες, σε ότι θεωρείται "φυσιολογικό". Μια κατάρα και η χλεύη των κοινωνικά αποκλεισμένων, που πλασματικά θεωρούμε ότι δεν θα βρεθούμε ποτέ στη θέση τους.</div>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-19748566271791440482022-12-05T06:05:00.004-08:002022-12-05T07:56:08.519-08:00Εφημερες γιορτές - Temporary celebrations<p style="text-align: center;"> <span style="background-color: white; color: #1c1e21; font-size: 14px;">Εφημερες γιορτές - Temporary celebrations</span></p><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbM-8ZGy6pVf8mY9Nzszo5_sLA2VM535HIF1ZZUt4zGaoC7AbLTTsQhNSEfd5eJd26Ml4kQ1sBd6lKch-SO75AmrRX09H7cf27pumZzpncys7hcMrPxQBZhbUkOBV7SHGwDam6JOb5_CXxrMzxaL6hunLQJWld1YfOtizvfILvOEPlRKNzaWxxQ5gY/s320/52263550_1035535316593408_602851251868139520_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="180" height="597" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbM-8ZGy6pVf8mY9Nzszo5_sLA2VM535HIF1ZZUt4zGaoC7AbLTTsQhNSEfd5eJd26Ml4kQ1sBd6lKch-SO75AmrRX09H7cf27pumZzpncys7hcMrPxQBZhbUkOBV7SHGwDam6JOb5_CXxrMzxaL6hunLQJWld1YfOtizvfILvOEPlRKNzaWxxQ5gY/w336-h597/52263550_1035535316593408_602851251868139520_o.jpg" width="336" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Λίγες μέρες μετά τη πρωτοχρονιά, αυτό το "στολίδι" στολίζει την άκρη ενός δρόμου. Μια δημιουργία που πριν λίγες μόνο μέρες έφερνε χαρά, σήμερα περνάει απαρατήρητο. Σχεδόν όπως κάθε γιορτή, που κάνει τον κύκλο της και μετά παραδίνεται στη λήθη. Ή όπως κάθε δημιουργία, στην αρχή προκαλεί θαυμασμό και μετά απλά συνηθίζεις.</div><p></p>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-50950251561946064252022-03-23T14:24:00.002-07:002022-12-05T05:40:00.761-08:00Γυναίκα<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVNM5yhFdidGXagzBrwW0ww9nSwKHpvKK8GESG60ekkYcZEG695kYoaZ-G1m33uuFAVvlWEh7ifex04QNt1ctCNGlS8GiujgWIVKBUp7pTqtpFnLf4hODFMroaT6_j3rnCmTFN5BeZQ3csAIpuY8ZivH5cnym4IBr3b3VgrfIa6p6ethCP9NrrS15r/s1024/4978422229_536856c496_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVNM5yhFdidGXagzBrwW0ww9nSwKHpvKK8GESG60ekkYcZEG695kYoaZ-G1m33uuFAVvlWEh7ifex04QNt1ctCNGlS8GiujgWIVKBUp7pTqtpFnLf4hODFMroaT6_j3rnCmTFN5BeZQ3csAIpuY8ZivH5cnym4IBr3b3VgrfIa6p6ethCP9NrrS15r/w429-h292/4978422229_536856c496_b.jpg" width="429" /></a></div><br /><div><br /></div><div><br /></div>Σαν τις Σειρήνες αντηχούν, μιλούν στη ψυχή σου.<div>Δεν θέλεις να μείνεις, μα να τις πάρεις μαζί σου.</div><div>Σε μια αγκαλιά και ένα τους χάδι,</div><div>να νιώσεις και εσύ τι σημαίνει αγάπη.</div><div><br /></div><div>Είναι το φως και το σκοτάδι μαζί,</div><div>είν' ό,τι είχες ποτέ φανταστεί.</div><div>Σε μια τους λέξη και ένα τους χάδι,</div><div>νιώθεις παράδεισο και ας είσαι στον άδη.</div><div><br /></div><div>Κόσμοι ολόκληροι με ένα τους βλέμμα.</div><div>Γενιούνται στα δάκρυα, μαθαίνουν στο αίμα.</div><div>Όλη η ύπαρξη, δική τους κι αυτή.</div><div>Νιώθουν για σένα, ό,τι νιώθεις και εσύ.</div><div><br /></div><div>Δεν υπάρχει φίλε μου τίποτα πιο σημαντικό απ' τη γυναίκα. </div><div>Χωρίς αυτή ο κόσμος δεν έχει νόημα. </div><div>Αυτή είναι η ζωή και ο θάνατος πάλι αυτή. </div>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-52690092372559078192021-02-16T10:15:00.002-08:002022-12-05T08:03:55.798-08:00Του λόγου<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif3AayttKxmL2-aPs9h0IU2izeV3-Yg8To8cuFPgRZ3c00H1CCCwVgWGIc-ZwesuAA7rNI9oNKQ4uhhU0YpE3fZl8tN6AKQ8gsoav3Ae2RaM_ia7uS_VuIk-TSeg-9DezY4fBI6X_Opl4/s1280/caricature-5280767_1280.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1280" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif3AayttKxmL2-aPs9h0IU2izeV3-Yg8To8cuFPgRZ3c00H1CCCwVgWGIc-ZwesuAA7rNI9oNKQ4uhhU0YpE3fZl8tN6AKQ8gsoav3Ae2RaM_ia7uS_VuIk-TSeg-9DezY4fBI6X_Opl4/w400-h400/caricature-5280767_1280.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p> </p><p>Και έρχεται μια μέρα που νόημα δεν βγάζει.</p><p>Όλη σου τη ζωή σε τρώει και σε δικάζει</p><p>,μια δύναμη που όμοια της δεν υπάρχει</p><p>και τίποτε επάνω της δεν άγεται ή άρχει.</p><p><br /></p><p>Στις ομίχλες που ψέγουν το κορμί σου,</p><p>πεισματικά αρνείσαι τη ψυχή σου.</p><p>Γραπώνεσαι, τραβιέσαι απ' τα μαλιά.</p><p>Κάτι παράξενο σου τρώει τη μιλιά.</p><p><br /></p><p>Στέκεσαι νωχελικά στις πύλες της φωνής σου</p><p>και το βασίλειο ζητάς να δεις του παραδείσου.</p><p>Σαν έφεξε και σου 'φερε να δεις μιαν άσπρη μέρα</p><p>μαύρη μια πέτρα του πετάς και του κουνάς αέρα. </p><p> </p><p>Είσαι μια ανάμνηση και εσύ του εαυτού σου</p><p>και εξαφανίζεσαι αργά στις όχθες του φιλιού σου. <br /></p><p> Πότε σου μην αναστηθείς, ποτέ να μην γυρίσεις</p><p>και του θανάτου σου καρτέρι να μην στήσεις.<br /></p>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-67461833937780662282021-02-11T02:41:00.004-08:002022-12-05T08:03:55.798-08:00Κάτω τα κουλά σου<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVdt0qS-voquix5jqEjfft_7yipY-cSAtTab2vrxNdZDN4shHLTLF25fOqxgrhaTY9Y9RnYE5chwtMZ58NbmDwPIfqsZ9KxyBVi_NITJAAtUK9ycaihBTskh4nMbO1SH-J4U4eVL47HUg/s600/8bb60a5fe13a49794436c86fc90cdd2d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="600" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVdt0qS-voquix5jqEjfft_7yipY-cSAtTab2vrxNdZDN4shHLTLF25fOqxgrhaTY9Y9RnYE5chwtMZ58NbmDwPIfqsZ9KxyBVi_NITJAAtUK9ycaihBTskh4nMbO1SH-J4U4eVL47HUg/w640-h480/8bb60a5fe13a49794436c86fc90cdd2d.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p> </p><p>Μια κουλαμάρα με έπιασε και δεν κουνούσα ρούπι</p><p>Σε φώναξα και κέρασα ένα κιλό χαρούπι</p><p>Μα το χαρούπι μου καυτό να καίει τα σωθικά σου </p><p>Να φτάνει αργά - αργά στη παγερή καρδιά σου<br /></p><p><br /></p><p>Ότι και αν κάνεις δεν μπορείς τη κάψα να τη κόψεις</p><p>για το καλό σου, σου ζητώ τις μαλακίες να πάψεις</p><p>Άφησε σε εκλιπαρώ τα κοφτερά τα λόγια να μιλήσουν </p><p>Αν δεν τα αφήσεις πρόσεχε, στον τοίχο θα σε στήσουν.<br /></p><p><br /></p><p>Ότι και αν κάνεις δεν μπορείς την κάψα να την κόψεις</p><p>και θα σε φάει ζωντανό από όλες τις απόψεις.</p><p>Σαν χείμαρος θα ξεχυθεί στον ύπνο θα σε πνίξει</p><p>και με ένα θάνατο βαρύ τριγύρω σου θα σφίξει. </p><p> </p><p>Απ' τον χυλό να μην καείς φυσάς και το γιαούρτι</p><p>μα ο χυλός θέλει ψυχή και όχι τυφλοσούρτι</p><p>Ότι και αν κάνεις δεν μπορείς την κάψα να την κόψεις</p><p>και θα σε φάει ζωντανό από όλες τις απόψεις.</p>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-56796038613540866742021-01-19T08:04:00.000-08:002022-12-05T05:40:00.763-08:00Είσαι καλός, μόνο όταν συμφωνώ μαζί σου.<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE-SBCJYTXC7jlYEI3bjLwEBz2LH7rUglzzkBJulOmgfEEfjuU8ma2b-HxtH1ZH28QKRigKetWqvpJ6JPk_hxA8v0fGzVvLBMKjFYTW2N3O4aSi0bfQant6-PratNu2EJlKo8Ssp1GKI4/s453/boys-1421410__340.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="453" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE-SBCJYTXC7jlYEI3bjLwEBz2LH7rUglzzkBJulOmgfEEfjuU8ma2b-HxtH1ZH28QKRigKetWqvpJ6JPk_hxA8v0fGzVvLBMKjFYTW2N3O4aSi0bfQant6-PratNu2EJlKo8Ssp1GKI4/w640-h480/boys-1421410__340.jpeg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: justify;"> <span> </span>Πρώτο του 21 που με αυτά που ακούς τριγύρω θα μπορούσε να είναι και του 1800 αλλά ας πάμε παρακάτω. Σε αυτό εδώ δεν θέλω να γκρινιάξω για όσα συμβαίνουν γύρω μας, για όλους τους ξερόλες εκεί έξω. Θέλω να μιλήσω μόνο για τον ξερόλα εδώ μέσα, ναι εμένα ντε. Όχι εντάξει και αυτό άλλη φορά θα γίνει. Σήμερα θα μιλήσουμε για άλλο θέμα, για το engagement που λένε και στο χωριό μου που νιώθει κάποιος θεατής - καταναλωτής - πολίτης, άνθρωπος βρε αδερφέ, με τα πρόσωπα που θαυμάζει και εκτιμά βάσει της δημόσιας ( κυρίως τηλεοπτικής) εικόνας τους. </p><p style="text-align: justify;"><span> </span>Θυμάμαι μικρός να πηγαίνω στη γιαγιά και να την πετυχαίνω∙ στο δόξα πατρί, ΧΑ. Δεν είμαι αστείος, ξέρω. Να την πετυχαίνω στην θέαση κάποιας σαπουνόπερας. Κάποιας Λάμψης ή Καλημέρα ζωής. Τη θυμάμαι να συνομιλεί με τους πρωταγωνιστές αλλά και τους κομπάρσους (ωπ τι έκανα εκεί), να τους συμβουλεύει και να τους επιτίθεται σαν να είναι κανονικά πρόσωπα, ενώ το μόνο κανονικό ήταν η παράκρουση προφανώς. Θυμάμαι πάλι πιο μεγάλος να στηλιτεύεται ένας καλλιτέχνης γιατί λέει "δεν ήταν καλός άνθρωπος" γιατί μπορεί όντως να μην ήταν, μπορεί και όχι αλλά τι σημασία έχει; Παρεμπιπτόντως κάποια στιγμή να μιλήσουμε και για την τέχνη και τις απόψεις για αυτή.<br /></p><p style="text-align: justify;"><span> </span>Όχι αλήθεια ρωτάω, ΤΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ; τι έγινε δηλαδή αν ο τάδε τραγουδιστής βαράει τη γυναίκα του; οκ να μπει φυλακή. Αλλά να μην τον ακούς; Γιατί; Χάλασε η φωνή του από το ξύλο, που θα φάει μέσα στην φυλακή αν έμπαινε; Που δεν θα μπει γιατί οι κακοί ως γνωστόν δεν μπαίνουν φυλακή. Αντίστοιχα βλέπεις ανθρώπους να ψηφίζουν τον τάδε ή τον δείνα, να λέει γιατί "είναι καλό παιδί". Τον έχουν μεγαλώσει στα γόνατα τους όλοι αυτοί και τον ξέρουν. Εμ, τι νόμιζες έτσι τυχαία το λένε; ή μήπως επειδή τους βόλεψε το παιδί ή τον πατέρα; Όχι καλέ, από αγνή απόλυτη αγάπη το λένε. Αφού είπαμε, στα πόδια τους μεγάλωσε. </p><p style="text-align: justify;"> <span> </span>Και μετά ξαφνικά γίνεται το κωλόπαιδο που τους κορόιδεψε και φταίνε οι γονείς που τον ανέθρεψαν και τι έλεγα; Α ΝΑΙ, ρε πάτε καθόλου καλά; Τι σημασία έχει τι είναι ο άλλος σαν άνθρωπος; Τι σημασία έχει αν είναι καλός ή κακός; Θα τον παντρευτείς εσύ ή μήπως το παιδί σου; Όσον αφορά τους καλλιτέχνες σημασία έχει αν θεωρείς το έργο τους αξιόλογο και αν το έργο τους σου δημιουργεί συναισθήματα ή απλά σου περνάει αδιάφορο. Στην πολιτική προφανώς σημασία έχει αν ο πολιτικός έχει τις γνώσεις και την εμπειρία για να ξεπεράσει γραφειοκρατικούς και άλλους σκοπέλους ώστε να προσφέρει κάτι στην κοινωνία που τον ανέδειξε (και αν δεν το κάνει αυτό δεν τον κάνει κακό άνθρωπο, αλλά κακό πολιτικό και δεν πρέπει να συνεχίζει να βρίσκεται στη θέση του επειδή συμφωνείς με τις απόψεις του π.χ.). </p><p style="text-align: justify;"><span> </span>Γενικότερα όταν κάποιος δεν είναι φίλος ή οικογένεια σου, η συμπεριφορά του δεν αφορά εσένα αλλά τα δικαστήρια. Τα υπόλοιπα δείχνουν διάθεση κουτσομπολιού και ελλειπή έλεγχο των συναισθημάτων σου που αν δεν είσαι ανήλικος (άντε μέχρι τα 22-23 γιατί είμαι καλός άνθρωπος, ή μπορεί και όχι) πρέπει κάποια στιγμή να το κοιτάξεις και να μην δένεσαι με αγνώστους στο γυαλί και μετά να νιώθεις προδομένος. Εσύ το έχεις το πρόβλημα, όχι αυ..., καλά και αυτοί έχουν πρόβλημα που νιώθουν την ανάγκη να ξεγελάσουν για να γίνει δεκτό το έργο τους αλλά το μεγαλύτερο εσύ. Να δες εγώ, στα λέω ευθέως χωρίς περιστροφές γιατί δεν έχω ανάγκη να το παίξω καλός για να σε καλοπιάσω. Θες να δεις αυτά που γράφω, δες τα. Δεν θες, στο καλό και με τη νίκη. Μεταξύ μας, χεστήκαμε και η βάρκα έγειρε. Τις ανησυχίες μου θέλω να εξωτερικεύσω, το τι κάνεις εσύ με αυτές είναι δικό σου πρόβλημα.<br /><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/kNNruLk1zuM" width="320" youtube-src-id="kNNruLk1zuM"></iframe></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-14611734758940126792020-12-12T00:17:00.001-08:002022-12-05T05:40:00.757-08:00Ανασκό(λο)πησις 2020. Κανονική και με το νόμο για φέτος; <p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNvduxX_A7lqmsNMyXqVEhG76IFwNAjWQHWW5G1nFDjCmYsO6XQ0FGgVyHtl0QIPLtKjuyF1DVBwI2y0SMSV9RXEv4zdZeOeG_0Zf7cDkT3TqbdlTzNmQBm8b-pCskvkVEl75YIT13tuI/s1280/loading-bar-5514289_1280.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNvduxX_A7lqmsNMyXqVEhG76IFwNAjWQHWW5G1nFDjCmYsO6XQ0FGgVyHtl0QIPLtKjuyF1DVBwI2y0SMSV9RXEv4zdZeOeG_0Zf7cDkT3TqbdlTzNmQBm8b-pCskvkVEl75YIT13tuI/w640-h360/loading-bar-5514289_1280.webp" width="640" /></a></div><br /><p></p><p> </p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">ΧΑ, θα ήθελες να ήταν. Ναι ναι, ξέρω. Χάλια χρονιά, κόσμος πέθανε, κάποιοι χωρίς πραγματικό λόγο. Γιατί κάποιοι ήταν αυτοί που ήταν ανεύθυνοι σε όλα τα επίπεδα και ναι δεν έχεις άδικο, ΑΛΛΑ.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Για εμένα αυτή η χρονιά αλλιώς ξεκίνησε, ή έστω ήθελα να ξεκινήσει και αλλιώς μας προέκυψε. Αλλιώς με την καλή έννοια. Την πολύ καλή έννοια. Αλλά εξηγούμαι. Πως γίνεται να μιλάω για καλό και αισιοδοξία μετά από μια τέτοια χρονιά; Μήπως είμαι τρελός, μήπως τα 'χω χαμένα που λέει και μια ψυχή; Κοίταξε να δεις αγαπητό μου ημερολόγιο. Μπορεί ο κόσμος να έρθει ανάποδα, αλλά ο καθένας από εμάς έχει τον μικρόκοσμο του. Έναν κόσμο που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει αν είναι πολύ μεγάλο. Μόνο τα μικρά καθημερινά πράγματα της προσωπικής μας ζωής. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μπω στο ψητό γιατί στο τέλος ούτε εγώ θα με διαβάζω. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Τα πράγματα είναι απλά, αυτή η χρονιά περίμενα να είναι μια χρονιά ολοκλήρωσης, μια χρονιά που μέρος των στόχων μου θα πάρει σάρκα και οστά. Αλλά η ζωή έριξε το γέλιο της ζωής της ( ωπ, τι έκανα εκεί!!!), όταν με άκουσε να σκέφτομαι αυτά τα πράγματα. Μου είπε, "κοίταξε να δεις, αυτό που σου λέω εγώ... " και σιώπησε. Αυτή τη χρονιά ξεκίνησα ένα βιβλίο και δεν το τέλειωσα ποτέ για ακόμη μια φορά. Αυτή τη χρονιά ξεκίνησα μια πορεία προς την ματαιότητα και κάποια στιγμή κουράστηκα (δεν ξέρω μερικοί πως το κάνετε, να είστε ψεύτικοι για όλη τη ζωή σας, εγώ ούτε 3 μήνες δεν άντεξα, όχι∙ ΜΠΡΑΒΟ. ). Μιλώντας για ψέμα και συμπεριφορές, αυτή ήταν η χρονιά που έγινε και το τελευταίο ξεσκαρτάρισμα από ανθρώπους που δεν ταιριάζουν πλέον στη ζωή μου. Όχι ότι κρατάω καμιά κακία, ούτε ότι μου έκαναν κάτι. Απλά οι επιλογές και ο τρόπος που επιλέγουν να ζουν τη ζωή τους, δεν μου ταιριάζει. Ήταν μια δύσκολη απόφαση αλλά τελικά όλα πήραν το δρόμο τους και πια μπορώ να πω πως τα όρια έχουν πια ξεκαθαρίσει. Ευτυχώς πρώτα και πάνω από όλα, μέσα στο κεφάλι μου. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Αντιλαμβάνομαι πια ξεκάθαρα ποιοι άνθρωποι, οι συμπεριφορές τους δηλαδή, μου κάνουν καλό και ποιοί κακό. Αν και κάποιους δεν μπορείς να τους αποφύγεις, κυρίως λόγω συγγένειας, μπορείς να μην τους επιτρέψεις να επηρεάζουν τη διάθεση σου. Να μην καταστρέφουν το χαμόγελο σου, επειδή θεωρούν αδυναμία για παράδειγμα να πουν ΜΟΝΟ, καλές κουβέντες. Μια φράση ξεπηδάει από το μυαλό μου τελευταία όσο το σκέφτομαι. Αν ήθελα κριτές, θα ζούσα μονίμως στο Xfactor. Αυτό που θέλω και αυτό που αποζητώ πλέον είναι οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι να λένε την άποψη τους (ούτε κόλακες χρειάζομαι), αλλά να έχουν πλήρη επίγνωση ότι είναι ακριβώς αυτό. Η άποψη τους, για τις επιλογές μου. Επιλογές που θα σέβονται έστω και αν διαφωνούν με αυτές κάθετα. Άλλωστε όλες οι απόψεις είναι σεβαστές, όχι όμως και οι πράξεις όπως συνηθίζω να λέω. Αυτό που θέλω να πω είναι πως, αν κάποιος νομίζει ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια, ότι είναι απόλυτα σωστός πάντα σε ότι κάνει, σίγουρα δεν έχει θέση στη ζωή μου και ίσως να έχει μια θέση σε ψυχαναλυτικό ανάκλιντρο. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Από την άλλη υπάρχουν άνθρωποι που σέβομαι και εκτιμώ αν και καμιά φορά μπορεί να μας χωρίζουν χιλιόμετρα ή και χρόνια. Η εκτίμηση έχει να κάνει με τη συμπεριφορά κάποιου ακόμα και αν τον έχεις συναντήσει μια φορά στη ζωή σου. Αυτούς τους ανθρώπους θα ήθελα να κρατήσω λίγο πιο κοντά έστω συναισθηματικά, την χρονιά που έρχεται. Αυτός είναι σίγουρα ένας από τους στόχους μου τη νέα χρονιά. Υπάρχουν όμως κι άλλοι. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Άλλοι άνθρωποι και άλλοι στόχοι, αλλά για αυτό θα μιλήσω στη συνέχεια. Άλλοι άνθρωποι, αυτό που λέμε κοινωνικός περίγυρος. Μια ομάδα ανθρώπων που την χρονιά που έρχεται θα ήθελα να συναναστραφώ περισσότερο. Αναγνωρίζω πως τα χρόνια που πέρασαν δεν υπήρξα τόσο κοινωνικός όσο θα ήθελα να είμαι. Συνήθιζα να ανοίγομαι σε λίγους και να ανοίγομαι απόλυτα. Κάτι που θέλω να αλλάξει. Τώρα πια που έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, τώρα που έπαψα πια να φοβάμαι, γιατί ναι φοβόμουν και φοβόμουν πολύ. Ήταν αυτός ο φόβος ενός νέου ανθρώπου που πιστεύει πως η συμπεριφορά των άλλων μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Κάτι που συνέβη, αλλά όχι επειδή έπρεπε να συμβεί, αλλά επειδή το άφηνα. Άφηνα εγώ τους άλλους να έρθουν πολύ κοντά ή να φύγουν πολύ μακριά επειδή φοβόμουν. Τώρα πια αυτό μπορεί να αλλάξει. Υπάρχουν και οι μέσες λύσεις βρε αδερφέ. Βέβαια μιλώντας για φοβίες υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να παραλείψω. <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Την φοβία της άποψης. Τι είναι αυτό; Είναι απλά, αυτή η συμπεριφορά που αποκαλύπτεις μέρος του εαυτού σου, ή και καμιά φορά στρογγυλεύεις γωνίες στις απόψεις σου φοβούμενος τις εντάσεις; Ε τώρα δεν τις φοβάμαι. Θες η ηλικία, θες οι εμπειρίες, θες ο κυνισμός της χρονιάς που φεύγει... Αν κάποιος είναι τόσο ρηχός που θα σταματήσει να μου μιλάει, ή θα μου κακιώσει επειδή έχω διαφορετικές απόψεις από αυτόν, so be it. Που λένε και στο χωριό μου. Εγώ βαρέθηκα να βλέπω γύρω μου απόλυτους ανθρώπους που δεν θέλω να κακοκαρδίσω. Στην τελική ΣΙΓΑ... απόψεις είναι. Ο καθένας λέει τη μαλακία του, περνάμε κάποιες ώρες όλοι μαζί και πάμε σπίτια μας. Τίποτα που πρέπει να το πάρουμε τόσο σοβαρά. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Αφού τελειώσαμε με τους ανθρώπους, είναι ώρα να μιλήσουμε και για τους στόχους. Ο στόχος παραμένει και θα παραμένει πάντα ένας. Η προσωπική μου ευτυχία. Μια ευτυχία που έχει ως συνάρτηση, την ευτυχία των ανθρώπων που με νοιάζουν, την προσωπική μου ελευθερία και την ανάπτυξη των καλλιτεχνικών μου ανησυχιών. Ακριβώς για αυτό το λόγο είμαι τόσο αισιόδοξος. Συντελέστηκε μια αρκετά μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου, μια αλλαγή που ακόμα δεν έχει καταλαγιάσει. Μια αλλαγή που ακόμα το σύννεφο χαράς που σήκωσε∙ ακόμα δεν με έχει αφήσει να δω καθαρά την υπόλοιπη ζωή μου. Όχι, για κάποιους που ίσως γνωρίζετε, το γεγονός ότι βρήκα δουλειά είναι απλά η αφορμή. Η πραγματική αιτία και αυτό που δεν έχει καταλάβει σχεδόν κανένας ακόμα δεν είναι αυτή. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Η πραγματική αιτία της ευτυχίας μου ( είχα πολλά χρόνια να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη), δεν προέρχεται από τη δουλειά και τη ρουτίνα της, παρόλο που είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώθω πως προσφέρω σε μια δουλειά χωρίς αυτό να είναι εις βάρος της σωματικής και ψυχικής μου υγείας. Αλλά η αιτία είναι κυρίως ότι μετά από σχεδόν 10 χρόνια είμαι και νιώθω αυτάρκης, χωρίς να έχω κάποιον να μου επιβάλλει το πρόγραμμα του, χωρίς να έχω κάποιον να μου επιβάλλει τις απόψεις του για το πως πρέπει να ζήσω τη ζωή μου. Μπορεί κάποιοι που θα το διαβάσουν να στενοχωρηθούν αλλά η ευτυχία μου δεν έχει σε καμία περίπτωση να κάνει με την καθημερινή ρουτίνα και τους 4-5 αξιολογότατους ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Για κάποιον άλλο ίσως αυτό να αρκούσε. Για εμένα δεν έχει καν αντίκτυπο. Θα μπορούσα να είμαι το ίδιο ευτυχισμένος και μέσα στο σπίτι ( τραγική ειρωνεία αυτής της χρονιάς ), χωρίς να βλέπω κάποιον για μέρες. Αρκεί να μπορώ να ορίζω εγώ τις δικές μου ανάγκες και το δικό μου πρόγραμμα. Δυστυχώς αυτό κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές ανάγκες. <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Ίσως δεν μπορούν κάποιοι να καταλάβουν το αντίκτυπο που έχουν οι επιλογές τους στη ζωή σου όταν αυτές παίρνουν σάρκα και οστά, είπαμε, όλες οι απόψεις δεκτές. Οι πράξεις όμως μπορούν να έχουν καταστρεπτικά αποτελέσματα. Φυσικά δεν προσπαθώ και δεν με νοιάζει να ρίξω το φταίξιμο κάπου, αυτά είναι απλά τα γεγονότα μέσα από τα δικά μου μάτια. Δεν κρατάω κακία ούτε κατηγορώ κάποιον που προσπαθεί σε όλη μου τη ζωή να επιβάλλει πάνω μου τις δικές του ανάγκες. Ούτε θεωρώ πως και εγώ δεν έχω ευθύνη όταν επιτρέπω κάποια συμπεριφορά απέναντι μου. Απλά λέω πως τώρα που έχω επιλογή, σκοπεύω να γαντζωθώ από αυτή χωρίς να με νοιάζουν οι συνέπειες. Γιατί ας μην γελιόμαστε, όλες οι αποφάσεις, όσο καλές και αν είναι έχουν και συνέπειες. Αυτή λοιπόν η ευτυχία είναι που μου δίνει ένα μεγάλο ανοιχτό παράθυρο στο μέλλον και με οδηγεί στις επόμενες γραμμές του δρόμου που έχω πάρει. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Ένα παράθυρο να προσπαθήσω να ολοκληρώσω αυτό το έρμο το βιβλίο που οι συνθήκες το έφεραν έτσι ώστε να μην προλάβει να τελειώσει. Ένα παράθυρο για να ασχοληθώ περισσότερο με αυτά που μου γεμίζουν τη ψυχή όπως η φωτογραφία και η ποίηση, τα ταξίδια ( κάποια στιγμή), οι ανάλαφρες χαρούμενες στιγμές με χαμογελαστούς ανθρώπους, ασχέτως δεσίματος και συγγένειας, αυτά και ότι άλλο μου φέρει η επόμενη χρονιά. Ίσως μερικά κείμενα, μικρά μυθιστορήματα, ίσως η μουσική και οι στίχοι, ίσως κάτι εντελώς νέο και απρόσμενο; Πάντως πια έπαψε να με ενδιαφέρει να γεμίσω τη δική σας τη ψυχή με το ζόρι, όπως προσπάθησα να κάνω εν μέρει τη χρονιά που φεύγει και πια κοιτάω τη δική μου. Αν στη πορεία βρω και συνοδοιπόρους είστε όλοι καλοδεχούμενοι, ή σχεδόν όλοι... Κοιτάζω τη νέα χρονιά στα μάτια με αισιοδοξία και σίγουρα με λιγότερο φόβο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και εύχομαι σε όλους εσάς να περάσετε υπέροχα τις γιορτές και να έχετε μια υπέροχη νέα χρονιά μακριά από αρνητικές στιγμές και αρνητικούς ανθρώπους. <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: left;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/y_Nd4s2jtJE" width="320" youtube-src-id="y_Nd4s2jtJE"></iframe></div><br /><span style="font-size: medium;"><br /></span><p></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-31126982451356556332020-11-20T08:12:00.000-08:002022-12-05T05:40:00.759-08:00Ημερολόγιον σεζόν, ούτε και εγώ ξέρω πια...<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0jlzL3XvnhiSGVl7u0eX0PE9fDc7hIjGXkqly5m-URMqLbku7lEO05cznqwKsrMS84vcScrXvu6USQUq6hf3Z92FxtZmH8tX1FEvnG_aKINQ_QJay4255Vz75b1pOzdVU-7mLxKQ795U/s1280/calendar-3724542_1280.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="989" data-original-width="1280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0jlzL3XvnhiSGVl7u0eX0PE9fDc7hIjGXkqly5m-URMqLbku7lEO05cznqwKsrMS84vcScrXvu6USQUq6hf3Z92FxtZmH8tX1FEvnG_aKINQ_QJay4255Vz75b1pOzdVU-7mLxKQ795U/s320/calendar-3724542_1280.jpg" width="320" /></a></div><p></p><p><span> </span><br />Το ημερολόγιο επιστρέφει∙ πάλι... <br /><br /><br /><span> </span>Ήταν κάπου στα τέλη του 2009 όταν η ανάγκη για έκφραση με είχε φέρει στα άδυτα του Blogspot. Είναι αλήθεια πως τα εργαλεία και ένας εντελώς νέος κόσμος εμφανιζόταν μπροστά μου. Ένας κόσμος μαγικός που μου επέτρεπε, νόμιζα, να μοιραστώ αυτά που σκέφτομαι και ίσως εκεί έξω να βρω ανθρώπους που να εκτιμούν και να θεωρούν πως κάτι υπάρχει σε ότι εκφράζω μέσα από αυτές τις λέξεις. Πάει όμως αυτό τελείωσε και τελείωσε νωρίς. </p><p><span> </span>Ξεπερνώντας τον εαυτό μου και ότι με χαρακτηρίζει πάντα, προσπάθησα να πάω με το ρεύμα, να δημιουργήσω ένα "πρόγραμμα" και ένα "κοινό". Αλλά τι άραγε να είχα εγώ κοινό και τι τόσο ξεχωριστό και πόσο τελικά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Ζούμε σε έναν κόσμο άκρατης (για τα δικά μου γούστα) κοινωνικοποίησης. Ένα κόσμο που κερδίζει ο πιο γνωστός, όχι ο ισχυρός όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Μπορεί να νομίζεις ότι μιλάω με πικρία, ή ότι γκρινιάζω. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι.</p><p><span> </span>Η αλήθεια είναι πως έζησα μερικές πολύ όμορφες στιγμές, συναναστράφηκα με μερικούς πολύ όμορφους ανθρώπους, μερικούς όχι και τόσο, όπως ακριβώς συμβαίνει στις ζωές όλων. Κυνήγησα όνειρα και πάλεψα με ανάγκες. Πέτυχα, δεν είναι ότι δεν πέτυχα. Πέτυχα απέναντι σε μεγαθήρια, πέτυχα σε λίγους μήνες ότι σε κάποιους παίρνει 10ετίες και αυτό ήταν το πρόβλημα. Για να εξαργυρώσω την επιτυχία έπρεπε να πουλήσω τις αξίες μου και αυτό είναι δύσκολο. Δεν κρίνω όποιον το κάνει, είναι πολύ δύσκολο και ο καθένας επιλέγει τι θα πουλήσει στη ζωή του. Εγώ επιλέγω κάποια πράγματα να τα αφήσω άθικτα, όσο άθικτα μου παραδόθηκαν από ανθρώπους που έζησαν πολύ πριν από εμένα. Δεν θεωρώ πως έχω το δικαίωμα να εξαργυρώσω κάτι που δεν μου ανήκει. </p><p><span> </span>Έτσι αποφάσισα να γυρίσω πίσω, πίσω στο ημερολόγιον. Το ημερολόγιον που έχει φιλοξενήσει τις σκέψεις μου για τόσα χρόνια. Ένα ημερολόγιο που ξεκίνησε γραπτώς στα μαθητικά μου χρόνια και κατέληξε ηλεκτρονικό, όπως καταλήγουν άλλωστε όλα. Τι εννοώ με αυτό; Τα πράγματα είναι απλά.</p><p> <span> </span>Το ημερολόγιον θα συνεχίσει να έχει αυτή τη μορφή που έχει και σήμερα, θα φιλοξενεί δηλαδή τις δημιουργικές μου ανησυχίες παράλληλα με τις σκέψεις μου, τις φωτογραφίες, τα βίντεο, τα ποιήματα, τα κείμενα μου και ότι άλλο προκύψει, ακριβώς όπως διαμορφώθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Θα αλλάξει ίσως λίγο ο τρόπος που φαίνονται όλα αυτά σε αυτό, καθώς επίσης και η συχνότητα. Θα επανέλθει με έναν τρόπο κάτι, που ήδη έχει επανέλθει. Στη τελική το 2020 δεν ήταν και το πιο "αποδοτικό" από πλευράς υλικού. </p><p> <span> </span>Θες η όλη κατάσταση της πανδημίας, θες οι αλλαγές στη ζωή μου, που θα τις αναλύσω στο γνωστό πια κείμενο στο τέλος του χρόνου όπως πάντα∙ τουλάχιστον αυτό το κράτησα. Πολλά άλλα άλλαξαν και ίσως με περιμένουν πολλές αλλαγές ακόμα στη ζωή. Ποτέ όμως δεν με φόβισαν οι αλλαγές, ούτε αυτές που με πηγαίνουν εμπρός, μα ούτε και αυτές που με γυρίζουν πίσω. Πίσω σε καταστάσεις και σκέψεις, πρακτικές ίσως, που συνθέτουν τον πραγματικό, τον σύγχρονο, τον σημερινό εαυτό μου. </p><p><span> </span>Το "ημερολόγιον" λοιπόν επιστρέφει. Σκέψεις και δράσεις στα τεκταινόμενα της
περιοχής μου, της ζωής μου, της γης ολόκληρης. Γιατί η παγκοσμιοποίηση
έχει έρθει και κανείς δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Μαζί επιστρέφει και η αποδέσμευση της δημιουργικότητας μου, χωρίς φραγμούς, χωρίς στόχους, χωρίς προσδοκίες, το ημερολόγιο είναι απλά αυτό. Ένας χώρος που περιγράφει ότι νιώθω, ότι είμαι. Ας μην το διαβάσει ποτέ κανείς, ας υπάρχει απλά ως απόδειξη ότι κάποτε υπήρξα και ας μην γνωρίζει κανείς την ύπαρξη του, ή τη δική μου. Άλλωστε τι σημασία έχει; <br /><br />Καλή ανάγνωση.<br /><br /><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/ndGFceEjbDQ" width="320" youtube-src-id="ndGFceEjbDQ"></iframe></div><br />Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-68948306193885414372020-07-17T05:04:00.000-07:002022-12-05T05:40:00.764-08:00Χωρίς καμιά αναπνοή<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu_Yg4rjnAEhHRyffUKCOMoKEfStoB5KcECFpBBRQhc_T6bVPYs4iRXMsNfIwbM9UXqY3DsSNv70dEPJTAU8Kh1rcr5SfUDejBobaPf-o25RSt7NccolzZNls7S_xA8VwuiVuYhBjHqeQ/s660/109760598_157795509182546_1832626002054696771_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="381" data-original-width="660" height="361" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu_Yg4rjnAEhHRyffUKCOMoKEfStoB5KcECFpBBRQhc_T6bVPYs4iRXMsNfIwbM9UXqY3DsSNv70dEPJTAU8Kh1rcr5SfUDejBobaPf-o25RSt7NccolzZNls7S_xA8VwuiVuYhBjHqeQ/w625-h361/109760598_157795509182546_1832626002054696771_n.jpg" width="625" /></a></div><div><br /></div><div><br /></div><div>Μια στιγμή ειν' αρκετή,</div><div>για να σου πάρει τη ζωή.</div><div>Μες στη βιασύνη τρέχεις.</div><div>Σε όλα συμμετέχεις.</div><div><br /></div><div>Χωρίς καμιά αναπνοή.</div><div>Δίχως αιτία κι αφορμή.</div><div>Με ένα βλέμμα μόνο.</div><div>Δικαιολογούν το φόνο.</div><div><br /></div><div>Μα τώρα πια δεν νιώθεις,</div><div>πόνο. Εντός εσώθεις.</div><div>Στον Βόλο ήταν εκεί.</div><div>Για μια στιγμή, μια ζωή.</div><div><br /></div><div>Το σφάλμα ήσουν εσύ,</div><div>που βρέθηκες μια στιγμή,</div><div>σε μια γωνιά του δρόμου.</div><div>Στην αγκαλιά του νόμου.</div><div><br /></div>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-43969672785375371152020-04-12T03:08:00.000-07:002022-12-05T08:03:55.798-08:00Ο τόπος μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="" data-block="true" data-editor="b3ccm" data-offset-key="4eags-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="4eags-0-0" style="direction: ltr; position: relative;">
<div class="separator" style="background-color: white; clear: both; color: #1c1e21; font-family: inherit; font-size: 14px; text-align: center; white-space: pre-wrap;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQdKNvbG2QJDE_QdU26aHjOFpEaiPYXunrKr5_78djvT4prOIoVpytUqYBkSQpqK14eSrvvjh5k50Ncaoa0F46yYHusUSJYc0kiCoo5OZ715K5X3s7jylVOp11cx-D_N4HH1h6TkTp78Q/s1600/IMG_1846.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1374" data-original-width="1600" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQdKNvbG2QJDE_QdU26aHjOFpEaiPYXunrKr5_78djvT4prOIoVpytUqYBkSQpqK14eSrvvjh5k50Ncaoa0F46yYHusUSJYc0kiCoo5OZ715K5X3s7jylVOp11cx-D_N4HH1h6TkTp78Q/s400/IMG_1846.jpeg" width="400" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: inherit; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<span data-offset-key="4eags-0-0" style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span data-offset-key="4eags-0-0" style="font-family: inherit;"><span style="background-color: transparent;">Βουνό και θάλασσα, </span></span></div>
εδώ μεγάλωσα<br />Μισά στα κύματα,<br />τα πρώτα βήματα<br /><br />Ψηλά τα όνειρα, <br />εκεί τα έσπειρα,<br />να πας ν' αράξεις, <br />πριν να τ' αρπάξεις.<br /><br />Για να δω τον κόσμο,<br />πηδώ μες στον δυόσμο <br />Στη ρίγανη μιλώ,<br />μες στο χέρι πηλό.<br /><br />Σχηματίζω στιγμές<br />και με σχέσεις χλιαρές,<br />ταξίδια μια μέρα,<br />με βροχή και αέρα.<br /><br />Εδώ μεγάλωσα,<br />βουνό και θάλασσα.<br />Έχω αγαπήσει,<br />ότι μ'έχει μισήσει.<br /><br /> <br /><br /><br /> </div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-7848834762290301622020-04-07T05:28:00.000-07:002022-12-05T05:44:56.350-08:00Λευκή φωτιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjRBX5Tc2SecgS1w_AQA53rmiXBVZ5p1YWEo12IkmiYh3o7uhTbM2ybIZhjhWjXO4aIYSvLXqwFb4-JDyw-bNK9J5wU5ACK2tmpfD67ah6YnE4gdADC67nLIP7whEJohQkPc3lLJWG4Rw/s1600/background-black-and-white-black-background-burn.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="607" data-original-width="910" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjRBX5Tc2SecgS1w_AQA53rmiXBVZ5p1YWEo12IkmiYh3o7uhTbM2ybIZhjhWjXO4aIYSvLXqwFb4-JDyw-bNK9J5wU5ACK2tmpfD67ah6YnE4gdADC67nLIP7whEJohQkPc3lLJWG4Rw/s640/background-black-and-white-black-background-burn.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /><br />Καθώς άνοιγε τα μάτια της, δεν χόρταινα να την κοιτάζω. Μου ήταν πραγματικά αδύνατο να μην κοιτάω αυτά τα υπέροχα μπλε, σχεδόν γκρι, μάτια με τις μικρές κηλίδες κίτρινου στο εξωτερικό τους. Τα πορτοκαλί μαλλιά της που έπεφταν ελεύθερα στους ώμους, λες και το έκανε επίτηδες, κι όμως μόλις είχε ξυπνήσει. Άπλωσε τα καλογυμνασμένα μπράτσα της και με μια κίνηση με έφερε κοντά της. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα και ας το κάνει κάθε μέρα. Τρέμω, πραγματικά τρέμω την ημέρα που δε θα το κάνει πια και δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Μου το κάνει αρκετά εύκολο βέβαια. Να μη σκέφτομαι. Τυλίγει τα μακριά αθλητικά πόδια της γύρω μου και σχεδόν μου κόβει την ανάσα. Με μια κίνηση με γυρίζει και πέφτει πάνω μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπήγει τα νύχια της στους ώμους μου και με σφίγγει λίγο ακόμα με τα πόδια. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Αλλά δεν με νοιάζει. Θέλω μόνο να τη κοιτάω, να τη κοιτάω καθώς κάνει ότι θέλει. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τη σταματήσω. Δεν θέλω να τη σταματήσω. Νιώθω τη σάρκα μου να ματώνει, τα νύχια της μπαίνουν όλο και πιο βαθιά, νιώθω τη πλάτη μου να ανατριχιάζει ολόκληρη. Χαλαρώνει τους γυμνασμένους μηρούς της και με καβαλάει.Νιώθω πως θα τελειώσω εκεί. Πως δεν αντέχω άλλο κι όμως συγκρατούμαι. Ή τουλάχιστον προσπαθώ. Δεν έχω προσπαθήσει τόσο στη ζωή μου ούτε σε κατοστάρι. Μόνο που αυτό που ζω είναι μαραθώνιος και το ξέρω καλά. Όχι γιατί με αναγκάζει, ή γιατί θα με κρίνει. Γιατί μου αρέσει. Το απολαμβάνω και δεν θέλω να τελειώσει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ανατριχίλα εξαπλώνεται σε όλο μου το κορμί, τα μάτια μου θολώνουν. Χαϊδεύω το δέρμα της, είναι τόσο απαλό, σαν πρωινή δροσοσταλιά, δροσίζει τις άκρες των δαχτύλων μου και με ξυπνάει λίγο. Όσο χρειάζεται για να κάνω αυτό που θέλει. Τα χέρια μου κατευθύνονται στα πόδια της αγγίζω όλα τα ευαίσθητα σημεία της, δείχνει να το απολαμβάνει. Συνεχίζω με περισσότερη ένταση. Θέλω να της δώσω έστω τη μισή απόλαυση που νιώθω. Ανεβαίνω στο στήθος της, είναι ζεστό. Πιο ζεστό από το υπόλοιπο κορμί της. Τη χαϊδεύω απαλά και καμιά φορά την τσιμπάω. Φαίνεται να της αρέσει. Την χαϊδεύω καθώς κουνάω τον κορμό μου με παλινδρομικές κινήσεις και τη χαϊδεύω, πιο δυνατά, πιο γρήγορα και πιο δυνατά και πιο γρήγορα. Πιο δυνατά και ακόμα πιο γρήγορα. Ηρεμώ, με κοιτάει με απορία. Συνεχίζω να τη χαϊδεύω και με κοιτάει με αυτά τα γκρίζα μάτια, νιώθω το σώμα μου να καίγεται. Το δικό της το ίδιο, όπου και να την αγγίξω νιώθω πως θα καούμε. Ακόμα καλύτερα, νιώθω πως είμαστε φωτιά, μια άσβεστη φωτιά που καίει και δεν θέλω να σβήσει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Συνεχίσω με περισσότερο πάθος αυτή τη φορά, αρχίζει να ουρλιάζει, νιώθω σαν να βρίσκομαι στη κόλαση, αρχίζει να τρέμει και να κινείται σπασμωδικά. Τη νιώθω να τρέμει ολόκληρη, ουρλιάζει ακόμα περισσότερο, κάτι λέει δεν την ακούω. Δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει. Μου ρίχνει ένα χαστούκι, τρελαίνομαι και τη πιάνω πιο σφιχτά. Θέλω να τη ξεσκίσω. Θέλω να σκίσουμε τις σάρκες μας και να γίνουμε ένα. Ξαφνικά μου ρίχνει ένα μπουκέτο μέσα στη μούρη και σηκώνεται, πριν προλάβω να τελειώσω και φωνάζει. </div>
-Κατσαρίδα ρε Μαλάκα. Κατσαρίδααα.<br />
<div style="text-align: justify;">
Πιάνεται από το φωτιστικό σαν γάτα με νύχια και με πόδια, το φωτιστικό δεν αντέχει, ξεριζώνεται από το ταβάνι και πέφτει στο κεφάλι μου. Κάπου εκεί μπαίνει ο γιος μας, μας βλέπει σε αυτή τη κατάσταση και φεύγει κλειδώνοντας διπλά τη πόρτα, δύο άνθρωποι ο ένας πάνω στον άλλο, ένα φωτιστικό στην άκρη, μια τρύπα στο ταβάνι και παντού γενετικό υλικό. Όλα άσπρα. Όλα, ακόμα και μια κατσαρίδα που τρυπώνει κάτω από τη μπαλκονόπορτα και φεύγει. </div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-32159490635454550702020-04-06T05:19:00.003-07:002022-12-05T08:06:26.029-08:00Για τον Αγιάννη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0_AaAUsk89HIOJWuwTG6G-tg5Vi5dfHGRqlC1xq3FhZ9JWn1drt6sLn3BM7Shy4lRdHAYUeyujwcEh1S7kh0LbD3R41mPBowY_ZcXvFNT3SrGvX6TvdR7FaayCHfLDisXgfuFl1vKEFI/s1600/5241792e530752f6630e284a851f622e.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="426" data-original-width="564" height="481" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0_AaAUsk89HIOJWuwTG6G-tg5Vi5dfHGRqlC1xq3FhZ9JWn1drt6sLn3BM7Shy4lRdHAYUeyujwcEh1S7kh0LbD3R41mPBowY_ZcXvFNT3SrGvX6TvdR7FaayCHfLDisXgfuFl1vKEFI/s640/5241792e530752f6630e284a851f622e.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Στους λύκους βγαίνεις για σεργιάνι,<br />
ψάχνεις και ρωτάς για τον Αγιάννη.<br />
Δεν ήρθε απ' τα μέρη σου, να πάρει το φαί του.<br />
Φοβάσαι, μήπως τέλειωσε και η υπομονή του;<br />
<br />
Μη και παραδόθει, στην αγκαλιά του νόμου,<br />
και ας έχει τον κακόμοιρο, τον Μάριο επ' ώμου.<br />
Του κόσμου τα τσακάλια, δεν τον άφησαν να αγιάσει.<br />
Την αγάπη που χει μέσα του, απλά να τους μοιράσει.<br />
<br />
Θέλουν όλους να τους δουν, μέσα στη κόλαση τους.<br />
Σκληρά να βασανίζονται για την απόλαυση τους.<br />
Καμιά δεν έχει σημασία, δικός τους αν είσαι η δικός μου.<br />
Συγχώρεση δεν δίνουνε, στους Αγιάννηδες του κόσμου.<br />
<br />
Πουλί μου σώπα και μην κλαις, μα μείνε λίγο ακόμα,<br />
για να σου γιάνω τις πληγές, σε όλο σου το σώμα.<br />
Δεν κλαίω πια για τις πληγές και δεν στενοχωρούμε,<br />
μα που στον τόπο τούτονε, τσάμπα ταλαιπωρούμαι.<br />
<br />
Να προσπαθείς για μια ζωή καλύτερος να γίνεις,<br />
μα το πικρό ποτήριο για πάντα να το πίνεις.<br />
Από τον άνθρωπο αυτό που σαν θεός το βλέπει,<br />
υπακούωντας διαταγές και αλλωνών τα πρέπει.<br />
<br />
Ακόμα και αν τον λυπηθείς και σώσεις τη ζωή του,<br />
να απλώσει θέλει πάντοτε στη πλάτη το ραβδί του.<br />
Με τη στολή του νόμισε πως έχει κάποια αξία.<br />
Μιας που σαν άνθρωπος ποτέ δεν είχε ουδεμία.<br />
<br />
Έλα Αγιάννη μου καλέ, άστους αυτούς εδώ.<br />
Ότι κι αν κάνουμε ποτέ, δεν βάζουνε μυαλό.<br />
Ποτέ τους δεν σε σβήνουν απ' τα κατάστιχα τους,<br />
μα συνεχώς θα κυνηγούν την άθλια ουρά τους.<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-79993953370149441102020-03-30T00:23:00.001-07:002022-12-05T05:44:56.351-08:00Ο ταξιδιώτης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-Yx2FsCg_DPX_45bpP1qYVt-2GOo03KBWxftqqeR-aNuLr8CvE5Fa8AHS8eGQOpZNB7uKIK9TCGBqvDy0Zdo0Zw4USI0SGSJ-5Q_Lg1DFIrY3u5oxhS4IVYerrMhVxuHv8um9FiT3i5Y/s1600/fantasy-2861815.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><img border="0" data-original-height="906" data-original-width="1600" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-Yx2FsCg_DPX_45bpP1qYVt-2GOo03KBWxftqqeR-aNuLr8CvE5Fa8AHS8eGQOpZNB7uKIK9TCGBqvDy0Zdo0Zw4USI0SGSJ-5Q_Lg1DFIrY3u5oxhS4IVYerrMhVxuHv8um9FiT3i5Y/s640/fantasy-2861815.jpg" width="640" /></span></a></div>
<div lang="el-GR" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
<br />
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"> Υπάρχουν άραγε στη ζωή σου πράγματα που
θεωρείς απίθανα; Υπάρχουν στιγμές που
είσαι σίγουρος ότι δεν θα τις ζήσεις
ποτέ για κάποιο δικό σου, σχεδόν θεϊκό
λόγο; Είναι σίγουρα αστείο να μιλάμε
για θεϊκούς λόγους σήμερα, στην αυγή
του <span lang="en-US">1566. </span>Καταλαβαίνω μπορεί
να σε μπέρδεψα, όχι άγνωστε δεν ταξίδεψες
πίσω στο χρόνο. Αντιθέτως, είσαι πολύ
πολύ μπροστά. Ίσως, θυμάσαι πως κάποτε
η ανθρωπότητα είχε την ελπίδα ότι θα
μπορέσει να ζήσει περισσότερο από όσο
φαντάζεται, με όπλο της την τεχνολογία.
Αυτή η ελπίδα έγινε πραγματικότητα, η
ανθρωπότητα τα κατάφερε και τώρα πια
είμαστε σχεδόν αθάνατοι. Ως τέτοιοι
λοιπόν, αμφισβητήσαμε οτιδήποτε γνωρίζαμε
ως τότε. Ακόμα και το σύστημα μέτρησης
των ετών. Μετά από πολλές συσκέψεις στον
ΟΗΕ αποφασίστηκε πως η καλύτερη ημερομηνία
δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από
την γέννηση του θείου Καρλ. Του μεγάλου
Καρλ που τόσα χρόνια πίσω έβαλε τα
θεμέλια για αυτό που ζούμε σήμερα.
Επέτρεψε μου όμως να σε ξεναγήσω.</span><br />
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Η ανθρωπότητα έφτασε σε ένα σημείο που
παραλίγο να εξαφανίσει τον εαυτό της.
Πολλοί επιτήδειοι προσπάθησαν να πάρουν
τον έλεγχο της κατάστασης. Όμως δεν
είχαν ιδιαίτερη επιτυχία, ίσως μερικές
ομάδες εδώ και εκεί, αλλά κανείς δεν
ήταν ικανός να προκαλέσει αυτή τη μαζική
αντίδραση που χρειαζόταν. Ή σχεδόν
κανείς. Εκείνες τις εποχές οι μόνοι που
κατάφεραν να μείνουν αλώβητοι από όλο
αυτό ήταν οι επιστήμονες. Θέλεις γιατί
ήταν οι μόνοι που μιλούσαν με στοιχεία,
θες γιατί ήταν οι μόνοι που δεν χρειάζεται
να εμπιστευτείς και δεν φοβούνται τον
έλεγχο; Κυρίως όμως γιατί μια ομάδα
επιστημόνων κυρίως θεωρητικών επιστημών
και όχι μόνο, είχαν αποκτήσει τόση ισχύ
στις συνειδήσεις του λαού που ήταν
αδύνατο να τους εναντιωθεί κανείς. Ήταν
αυτοί που ονομάζουμε επικοινωνητές της
επιστήμης. </span><br />
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; text-indent: 0.4cm;">Επιστήμονες που είχαν βάλει
στόχο στη ζωή τους τον εκδημοκρατισμό
της επιστήμης. Να προσπαθήσουν να βάλουν
την επιστήμη και στο τελευταίο σπίτι
και τα κατάφεραν.</span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif; text-indent: 0.4cm;">Έτσι βγήκαν μπροστά δημιουργώντας
τεχνητές νοημοσύνες και ενώνοντας τις
δυνάμεις τους σε μια παγκόσμια προσπάθεια
να λύσουν τα προβλήματα που είχαν
δημιουργήσει οι υπόλοιποι άνθρωποι.
Μια εποχή σχεδόν θεοποίησης τους
ακολούθησε, όμως αυτοί εκπαίδευσαν την
ανθρωπότητα, μόρφωσαν τον κόσμο, ώστε
πια να στηρίζεται στα δικά του πόδια,
να μην έχει ανάγκη θεούς και δαίμονες.
Μικροί και μεγάλοι έγιναν εφευρέτες ή
ερευνητές. Οι άνθρωποι ζητούσαν την
βοήθεια ο ένας του άλλου, δεν κρύβονταν
πια, δεν φοβόνταν πια. Κάπου εκεί
δημιουργήθηκε η ανάγκη κοινής μέτρησης
του χρόνου. Ναι, γιατί ξέρετε δεν υπήρχε
λόγος άλλο να είναι το έτος στη Κίνα,
άλλο στην Αραβία και άλλο στον υπόλοιπο
κόσμο. Δεν είχαν κάτι να χωρίσουν. </span><br />
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Αντιθέτως, είχαν τόσα πολλά να ενώσουν
που δεν έπρεπε να αφήσουν τίποτα να τους
χωρίσει.</span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Κάπως έτσι αποφάσισαν να ορίσουν ως
χρόνο 0 τον πιο σημαντικό άνθρωπο στο
δικό τους μυαλό. Αυτόν που τα ξεκίνησε
όλα. Αυτόν που έκανε την επικοινωνία
της επιστήμης κάτι αποδεκτό και απαραίτητο
στην ίδια την επιστημονική κοινότητα.
Αυτόν που έβαλε το μικρόβιο της επιστήμης
σε δισεκατομμύρια κόσμου. Μακάρι να
ζούσε ακόμα ο Καρλ Σαγκάν. </span><br />
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Σήμερα που ο
άνθρωπος ζει πάνω από 10.000 χρόνια. Σήμερα
που ο άνθρωπος επιλέγει πως θέλει να
ζήσει και να πεθάνει. Σήμερα που μπορεί
να ταξιδέψει σε άλλα ηλιακά συστήματα
και σύντομα σε άλλους γαλαξίες. Σήμερα
που τα ζώα και τα φυτά δεν επηρεάζονται
από τον άνθρωπο και όλοι μαζί έχουν το
δικαίωμα στη ζωή. Σήμερα που επικρατεί
η λογική σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της
γής. Φυσικά και δεν είναι όλα τέλεια,
φυσικά και υπάρχουν προβλήματα.</span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα
προσπαθούν να μείνουν πίσω, που θα
προσπαθούν να κρατήσουν τη πρόοδο, να
της βάλουν χαλινάρια. Αποφασίσαμε όμως
πως όλοι χρειάζονται, πως όλες οι απόψεις
πρέπει να λαμβάνονται υπ όψιν. Πολλές
φορές μας γλίτωσαν από κακοτοπιές οι
πιο συντηρητικοί. </span><br />
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Πολλές φορές ακόμα
και οι επιστήμονες ως άνθρωποι, από
ενθουσιασμό, υπέπεσαν σε λάθη. Ευτυχώς
που είμαστε τόσο διαφορετικοί, ευτυχώς
που δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν μεγαλώνουμε
όλοι το ίδιο και ας μοιάζουμε όλοι τόσο
μεταξύ μας.</span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Αρκετά όμως για την ώρα, πρέπει να
ξεκουραστείς, να πάρεις δυνάμεις. Ένας
θαυμαστός καινούριος κόσμος σε περιμένει
εκεί έξω.</span><br />
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">----------------</span><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><a href="https://pixabay.com/users/KELLEPICS-4893063/?utm_source=link-attribution&amp;utm_medium=referral&amp;utm_campaign=image&amp;utm_content=2861815"> </a></span><br />
<br />
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><a href="https://pixabay.com/users/KELLEPICS-4893063/?utm_source=link-attribution&amp;utm_medium=referral&amp;utm_campaign=image&amp;utm_content=2861815">Η φωτογραφία είναι του Stefan Keller</a> για περισσότερες δημιουργίες πατήστε στον σύνδεσμο.</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-14562899600111549242020-03-29T00:27:00.001-07:002022-12-05T08:03:55.797-08:00Σώπα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7Xe58Gn3E0u68uQO5y8zcxWoFTtyruaznasROw4Qq80AqOo92G2VE5OUnrZLnhSFYSa4jHhazOfZdngj6IJTvYWrHKA_P795pi_rH38vMJbotgW7g_pMJazxVs1BBQ7NoaeCV3ZabIh4/s1600/IMG_2150.jpeg" imageanchor="1"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7Xe58Gn3E0u68uQO5y8zcxWoFTtyruaznasROw4Qq80AqOo92G2VE5OUnrZLnhSFYSa4jHhazOfZdngj6IJTvYWrHKA_P795pi_rH38vMJbotgW7g_pMJazxVs1BBQ7NoaeCV3ZabIh4/s640/IMG_2150.jpeg" width="640" /></a><br /><br />Κυριακή πας στην εκκλησιά και θέλεις να μιλήσεις<br />
Οι γονείς σου σε κοιτούν και με ένα βλέμμα, ΣΩΠΑ<br />
Δευτέρα έρχεται και θέλεις να παίξεις, να χαρείς<br />
Είναι η προσευχή, σε κοιτούν και φωνάζουν ΟΠΑ<br />
<br />
Τρίτη απόγευμα κάτι τσογλάνια σου κλέβουν το φαί και το πετάνε<br />
Θέλεις το δίκιο σου να βρεις αλλά όλοι οι φίλοι σου φοβούνται<br />
Τρέχεις με κλάματα στο σπίτι, κανείς δεν αντιδρά μα σ'αγαπάνε<br />
Είναι του τάδε ο γιός και οι πράξεις του όλες συγχωρούνται<br />
<br />
Τετάρτη μεσημέρι πας στο σπίτι μαγειρεύεις το φαί σου<br />
Έρχεται σε σαπίζει στο ξύλο, δεν μιλάς φοβάσαι<br />
Θες να φωνάξεις, να ξεσπάσεις, να πεις άντε γαμήσου<br />
Μα δεν μιλάς σωπαίνεις γιατί θα σε βρει όπου και να 'σαι<br />
<br />
Πέμπτη πρωί πας στη δουλειά και σε απολύει το αφεντικό σου<br />
Θες να τον σπάσεις στο ξύλο τα νεύρα να βγάλεις της ζωής σου<br />
Μα δεν το κάνεις φεύγεις, μπαίνεις στο αυτοκίνητο σου.<br />
Τρέχεις στο δρόμο, δεν βλέπεις και τρακάρεις το παιδί σου<br />
<br />
Παρασκευή στη τηλεόραση μπροστά κοιτάς, βρίζεις την κοινωνία<br />
Σου φταίνε οι πρόσφυγες, οι φοιτητές, οι μουσικοί, όλοι σου φταίνε<br />
Παίρνεις μαχαίρι στήνεσαι κρυφά και περιμένεις στη γωνία<br />
Σφάζεις πρόσφυγες, φοιτητές μουσικούς, μανάδες που κλαίνε.<br />
<br />
Ήρθε το Σάββατο φεύγεις μακριά με αίματα στα χέρια<br />
Το βάζεις στα πόδια, σε κάτι στενά τρέχεις για κάλυψη<br />
Βοήθεια ζητάς, φωνάζεις και οδύρεσαι, πετάς τα μαχαίρια<br />
στα γόνατα πέφτεις ζητάς για τις πράξεις σου συγκάλυψη <br />
<br />
Κανείς δεν σ'ακούει την Κυριακή όλοι στην εκκλησία<br />
Αφού δεν μίλησες τότε που μπορούσες τώρα απλά ΣΩΠΑ<br />
Θυμήσου πως πάντα άλλοι σου φταίνε και γίνε η θυσία.<br />
Μα αν μπορούσες τώρα θα φώναζες, ΩΣ ΕΔΩ ΦΤΑΝΕΙ, ΟΠΑ.</div>
Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-38729823449862629472020-03-21T04:04:00.000-07:002022-12-05T05:40:00.760-08:00Το τίμημα της μοναξιάς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiycMTBVaymcergc9mCGu1INRBZ1GiaKO5Cs7uFkC-rAqKHcDfPVkwsrV98hnA65fGbRSWfVv5a810UiCGzSAjyywI4-BJVQ03_Qj1V7FzzMa9ktOUrSlZtniv4fw7uPfYxhnh8zSQIQ5o/s1600/IMG_1826.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1068" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiycMTBVaymcergc9mCGu1INRBZ1GiaKO5Cs7uFkC-rAqKHcDfPVkwsrV98hnA65fGbRSWfVv5a810UiCGzSAjyywI4-BJVQ03_Qj1V7FzzMa9ktOUrSlZtniv4fw7uPfYxhnh8zSQIQ5o/s400/IMG_1826.jpeg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι αναμφίβολα δύσκολες οι μέρες που περνάμε, είναι πρωτόγνωρες και όλοι μας, ή σχεδόν όλοι μας νιώθουμε ένα μάγκωμα. Μια παράξενη αίσθηση αυτές τις ημέρες, ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι αλλά σωστά ενημερωμένοι, δεν μιλάω για αυτούς που δεν υπολογίζουν τίποτα φυσικά, ακόμα και οι πιο χαμογελαστοί κάπου νιώθουν ότι το χαμόγελο τους δεν έχει πια την ίδια έκταση. Είμαστε ακόμα στην αρχή, αυτό όλοι το καταλαβαίνουν. Θα περάσουν μήνες ίσως και χρόνια μέχρι η ζωή να ξαναξεκινήσει από εκεί που σταμάτησε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως και να έχει αυτές τις ημέρες ένα από τα φαινόμενα που παρατηρώ με ενδιαφέρον είναι οι αντιδράσεις των πολλών απέναντι στον αναγκαστικό εγκλεισμό. Αντιδράσεις που ποικίλουν, από μερικές στιγμές βαρεμάρας και γκρίνιας, μέχρι και αρχή κατάθλιψης. Όχι με την ιατρική έννοια του όρου, μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι ψυχίατρος. Μιλάω για αυτή την αίσθηση, κάποιος που γνωρίζεις πραγματικά καλά, ένας εξωστρεφής άνθρωπος, ένας "έξω καρδιά", ξαφνικά κλείνεται στον εαυτό του και είναι γεμάτος εκνευρισμό, έναν εσωτερικό εκνευρισμό. Σαν να μην τον ευχαριστεί τίποτα πια. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πολλοί λένε ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του εγκλεισμού ενός από τα κοινωνικότερα πλάσματα στον πλανήτη. Άλλοι λένε πως είναι κάτι παροδικό και θα περάσει. Εγώ πάλι, έχω μια εντελώς διαφορετική αίσθηση. Μια αίσθηση που ξεκινά από τις δικές μου προσωπικές εμπειρίες, αλλά και του περιβάλλοντος μου, μια αίσθηση που διαφέρει από τη γενική. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πριν να φτάσουμε όμως εκεί ας δούμε μαζί τις στιγμές στη δική μου ζωή μέσα σε αυτό το κλίμα της απομόνωσης αλλά και μερικά παραδείγματα των ανθρώπων που ανέφερα στην εισαγωγή μέσα από τη δική μου οπτική. Η μέρα μου λοιπόν ξεκινάει με μουσική, κάθε πρωί που ξυπνάω ανάλογα με τη διάθεση μου ακούω μουσική. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν προσπαθώ να μου φτιάξω τη διάθεση, ίσα ίσα κάνω αυτό που με εκφράζει εκείνη τη στιγμή μπορεί να κλαίω, να πανικοβάλλομαι, να ιδρώνω, το αφήνω όμως να συμβεί δεν προσπαθώ να το καταπιέσω, προσπαθώντας να καταλάβω. προσπαθώντας με κάποιο τρόπο να το εξηγήσω. Δεν ξέρω πως μπορείς να εξηγήσεις μια διάθεση, τη στιγμή που απλά έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι, πως γίνεται να μην έχεις κάνει τίποτα για ώρες αλλά παράλληλα να νιώθεις κάτι για αυτό το τίποτα. Αλλά συμβαίνει. Αφού πάρω τον χρόνο μου και αφήσω τον εαυτό μου στο κρεβάτι να απολαύσει τη στιγμή έστω και για 5-10 λεπτά σηκώνομαι πηγαίνω στον καθρέφτη και εστιάζω στο ένα πράγμα που μου αρέσει πάνω μου εκείνη τη στιγμή, όποιο και αν είναι αυτό. Δεν έχει σημασία τι είναι. Σημασία έχει να δίνω την προσοχή μου εκεί για αρκετή ώρα αφού έχω φύγει από το μπάνιο και καθώς βάζω τον καφέ να γίνεται στη καφετιέρα. στη συνέχεια αφήνω το κινητό μου στο σπίτι και βγάζω τον σκύλο μου βόλτα. Χαιρετάω όλο τον κόσμο που θα βρω, γνωστούς και άγνωστους, κάνω τα ψώνια της ημέρας και επιστρέφω. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Μετά το πρόγραμμα έχει δουλειά. Δουλειά χωρίς άγχος, ναι έχω στόχους και πράγματα που θέλω να τελειώσω αλλά δεν τα σκέφτομαι, τα γράφω σε μια κόλα χαρτί και τα αφήνω εκεί, τα ξεχνάω για το υπόλοιπο της ημέρας. Κατά τη διάρκεια αν νιώσω πως θέλω να κάνω ένα διάλειμμα το κάνω, δεν κοιτάω ποτέ την ώρα, αν θέλω να μιλήσω με τον αδερφό μου ή με κάποιον άλλο το κάνω. Στο τέλος της ημέρας, ελέγχω που βρίσκομαι και αν πέτυχα τον στόχο μου για σήμερα. Αν δεν τα κατάφερα, αυτό που σκέφτομαι είναι, δεν πειράζει, μάλλον δεν πρέπει να βάζω τόσο μεγάλους στόχους. Μάλλον υπερεκτίμησα τον εαυτό μου και αυτό είναι κακό. Πρέπει να αγαπάω τον εαυτό μου για αυτά που μπορεί να πετύχει, σκέφτομαι. Βάζω λίγο χαμηλότερο στόχο για την επόμενη ημέρα, αν κάποιος μου ζητήσει να βάλω κάτι επιπλέον, έμαθα μετά από πολλά χρόνια ψυχανάλυσης να λέω, "συγνώμη, αλλά δεν μπορώ". </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αφού τελειώσω με τη δουλειά , μαγειρεύω και συμμαζεύω ότι μπορώ από το σπίτι (ναι σε αυτό θέλω να βελτιωθώ λίγο γιατί δεν είμαι συνεπής κάθε ημέρα), στη συνέχεια παίρνω τον σκύλο μου και πάμε μεγάλες βόλτες 2-3 ώρες σχεδόν ή και περισσότερο αν έχουμε όρεξη. Γυρίζω και μετά απολαμβάνω ένα παιχνίδι στον υπολογιστή ή μια σειρά ή ένα βιβλίο ή λίγο παιχνίδι με τον σκύλο μου. Στη συνέχεια φτιάχνω ένα καφέ ή χαμομήλι αν έχει περάσει η ώρα και κάθομαι. Απλά κάθομαι. Κοιτάω κάτι, ένα παράθυρο, ένα τραπέζι, κάτι. Απλά κάθομαι και σκέφτομαι πως ήταν η μέρα μου, τι θέλω να αλλάξω σε εμένα, στη μέρα μου, στη ζωή μου. Τι είναι αυτά που με ευχαριστούν ή με δυσαρεστούν. Κάποια στιγμή μετά απλά κοιμάμαι. Χωρίς ξυπνητήρια, χωρίς άγχος και κυρίως χωρίς σκέψεις. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Μπορεί κάποιοι να κουράστηκαν και να έφυγαν. Εσείς οι λίγοι που μείνατε διαβάστε γιατί. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν εμένα, υπάρχουν όμως και πολλοί που έχουν έναν άλλο τρόπο ζωής. Αυτοί που ξυπνάνε το πρωί και πιέζουν τον εαυτό τους να νιώθει χαρούμενος και παραγωγικός. Αυτοί που πάνε στη δουλειά κοιτώντας το ρολόι. Αυτοί που δεν βρίσκουν τίποτα θετικό μέσα στην ημέρα τους, που τσακώνονται με την οικογένεια τους, που συνεχώς θέλουν να λείπουν από το σπίτι για να μην βλέπουν κανένα. Αυτοί που θέλουν συνεχώς να φεύγουν. </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Να φεύγουν από προβλήματα και καθημερινότητα, που δεν μπορούν τη ρουτίνα, που τρελαίνονται μέσα στο σπίτι τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα δεν αντέχουν να κλειστούν στον εαυτό τους. Όχι γιατί είναι κοινωνικοί. Κάθε άλλο, γιατί δεν αντέχουν ούτε τον εαυτό τους. Είναι αυτοί που δεν βρίσκουν τίποτα καλό επάνω τους, ούτε στους άλλους που για αυτούς η ζωή είναι ένας αγώνας δρόμου προς το θάνατο. Που φοβούνται να κοιτάξουν μέσα τους, που δεν θέλουν να μένουν μόνοι γιατί ξέρουν πως αν το κάνουν, ο εαυτός τους θα τους κρίνει. Θα τους κρίνει για τις επιλογές, για τη ζωή τους έτσι όπως την έχτισαν. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μα κάτσε ρε φίλε θα μου πεις, τα παιδιά; τα μικρά παιδιά; Τα μικρά παιδιά αγαπητέ αναγνώστη είναι σαν σφουγγάρια, σαν φωτοτυπικά μηχανήματα. Ένα παιδί που δεν αντέχει να κλειστεί είναι γιατί αυτές τις συμπεριφορές βλέπει. Είναι γιατί έχουν ένα γονιό που αντί να ασχοληθεί με το μεγάλωμα τους, τα έχει αφήσει να τα μεγαλώνει το τάμπλετ και ο κάθε γιουτουμπερ. Όχι τώρα με τον ιό, γενικά πάντα. Είναι αυτά τα παιδιά που ο γονιός δεν τους αγόρασε ποτέ ένα βιβλίο. Που δεν κάθισαν ποτέ μαζί να μιλήσουν για τα παραμύθια. Που κάποιος τους ανάγκασε, γονιός ή και δάσκαλος, να ξεχάσουν τη τεράστια φαντασία τους, αυτή τη φαντασία που έφτιαχνε κόσμους από πλαστελίνη, που εξιστορεί για κόσμους με ζωγραφιές στους τοίχους. Που ανακαλύπτει τον κόσμο αλλιώτικα. Όχι όπως εσύ θα ήθελες, αλλά όπως αυτό θέλει. Την φαντασία που θα τον οδηγήσει εκεί που αρνήθηκες εσύ να πας. Σε μια ευτυχισμένη ζωή γεμάτη χαμόγελα και χωρίς καθόλου βαρεμάρα. Μια ζωή γεμάτη παιχνίδια και αστείες ιστορίες. Δεν σου φταίει ο ιός, δεν σου φταίει ο διπλανός, δεν σου φταίει κανένα κράτος. Σου φταίει που δέχτηκες να ξεχάσεις πως είναι να φαντάζεσαι και να χτίζεις κόσμους τόσο όμορφους που θα σε κάνουν για πάντα ευτυχισμένο. </div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-62356392604470738972020-02-28T05:36:00.000-08:002022-12-05T08:03:55.798-08:00Γουρούνια για σφαγή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwN5aYd8lCNAO6CK8isRf9r-V3aJrJhEkNKUuOTyFzsY-HOd2ryvvDzAbrX3VOK_9vqbWxFkBNu3pFrZE4s_Ffr5ONKCxIxvNq6mBblNOvwjFCdf7r-DtXdjUIWrTOwaFchjx-NM26ilU/s1600/IMG_20171105_135623.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="234" data-original-width="421" height="353" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwN5aYd8lCNAO6CK8isRf9r-V3aJrJhEkNKUuOTyFzsY-HOd2ryvvDzAbrX3VOK_9vqbWxFkBNu3pFrZE4s_Ffr5ONKCxIxvNq6mBblNOvwjFCdf7r-DtXdjUIWrTOwaFchjx-NM26ilU/s640/IMG_20171105_135623.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /><br /><div style="text-align: left;">
Μέρα του Φλεβάρη</div>
</div>
<div>
Χτυπήσαν βαρκάρη</div>
<div>
Τους κάμπους μας κάψαν</div>
<div>
Τα σπίτια ρημάξαν</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σε νέους και γέρους </div>
<div>
Σε Ξένους και βέρους</div>
<div>
Γουρούνια χτυπήσαν</div>
<div>
Μηδένα αφήσαν</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Με τρόμο κι οργή</div>
<div>
και με δίχως ψυχή </div>
<div>
το χέρι του νόμου</div>
<div>
Το όπλο επ' ώμου</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ξεσκίζουν ανθρώπους</div>
<div>
με νύχια και κόπους </div>
<div>
που τους θρέψαν αυτούς</div>
<div>
τους γαμιάδες λαγούς</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μα θα' ρθει η ώρα</div>
<div>
Θα φύγει η μπόρα</div>
<div>
Αυτός ο συρφετός</div>
<div>
απ' τον δρόμο εμπρός</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Θα κρυφτεί στις φωλιές</div>
<div>
Θα πνιγεί στις στριγκλιές</div>
<div>
θ' ανατείλει εμπρος</div>
<div>
λαμπερός φωτεινός</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Της ελπίδας υιός</div>
<div>
Σάμος Λέσβος και Χιός</div>
<div>
Θα ανατείλει ξανά</div>
<div>
Της ζωής η χαρά. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μετανάστες σωρό</div>
<div>
Θα στηθούν σε χωρό</div>
<div>
Και οι ντόπιοι μαζί</div>
<div>
Στης χαράς τη ζωή</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ποτέ μην ξεχάσεις ξανά, αυτό που μας ενώνει</div>
<div>
Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-16904415357511554852019-12-16T13:39:00.001-08:002022-12-05T05:40:00.757-08:00Για το κλείσιμο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSpZ820cZ9U98fXZmxCjJe6uEj08DIQPGYNZ_Gt_fbwK1rdkSxuy5gYsXLPn5jm3j8NBCE2HC78CAFwQ4n5dVvEAfad8hjs3aEyh7acY0YfjFNGMbeQZrybEW5xzWaaNLCeU6BmtaFZrU/s1600/IMG_1221.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSpZ820cZ9U98fXZmxCjJe6uEj08DIQPGYNZ_Gt_fbwK1rdkSxuy5gYsXLPn5jm3j8NBCE2HC78CAFwQ4n5dVvEAfad8hjs3aEyh7acY0YfjFNGMbeQZrybEW5xzWaaNLCeU6BmtaFZrU/s640/IMG_1221.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Περίεργη χρονιά το το 2019. Πολλές αποτυχίες, πολλά πράγματα που πήγαν στραβά κι όμως, είμαι εδώ πιο ευτυχισμένος από ποτέ να γράφω αυτό εδώ το κείμενο λίγες μέρες πριν να το αποχαιρετίσω για πάντα. Όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες συμπληρώνω το ημερολόγιο μου, για να θυμηθώ τι συνέβη και να θέσω τις βάσεις για την επόμενη χρονιά, όχι για να πετύχω κάτι, να για να έχω κάτι να διαβάσω όταν δεν θα μπορώ να γράφω πια, ή έστω για να έχουν κάτι να διαβάσουν, αυτοί που είναι σήμερα και που θα είναι και αύριο όταν εγώ θα λείπω.Τι μου συνέβη όμως τη χρονιά που πέρασε; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 2018 ήταν η χρονιά των αποφάσεων, η χρονιά που πήρα πολλές δύσκολες αποφάσεις για το μέλλον μου, για το πως θέλω να είναι το υπόλοιπο της ζωής μου, μια ζωή που πια είχε ήδη κλείσει το 1/3 της διάρκειας της. Έτσι αποφάσισα πως πολύ το καθυστέρησα και κάτι πρέπει να γίνει. Το 2019 τώρα ήταν η χρονιά των πράξεων, για όλα όσα έστρωσα το χαλί την προηγούμενη χρονιά, ήταν η ώρα για να έρθουν. Φυσικά και σε αυτή τη χρονιά δεν θα είχα καταφέρει τίποτα χωρίς ανθρώπους, ανθρώπους που έμειναν, ανθρώπους που ήρθαν και ανθρώπους κυρίως που έφυγαν. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ναι αυτή η χρονιά ήταν χρονιά ανθρώπων που έπρεπε να φύγουν οριστικά γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος να μένουν. Όχι γιατί μου έκαναν κάτι, ή γιατί δεν τους θέλω ή τους μισώ, ίσα ίσα που κάποιοι επέλεξαν να φύγουν, δεν έχω το μονοπώλιο σε αυτές τις αποφάσεις, το σίγουρο είναι πως όταν έχεις ζήσει στιγμές, έχεις μοιραστεί συναισθήματα με ανθρώπους, ξέρεις και ξέρουν πως πάντα θα είσαι εκεί για αυτούς, για να ξαναμοιραστείτε ότι έχετε ανάγκη και σίγουρα τους ευχαριστώ για ότι μοιράστηκαν μαζί μου, τον Γιάννη, τον Κώστα, την Καλυψώ, την Ευαγγελία, τον Λεωνίδα. Απλά τώρα που συνέβη, νιώθω πιο ήρεμος, πιο σίγουρος και πιο αυθεντικός. Γιατί καμιά φορά κρατάμε συμπεριφορές παλιές δικές μας, που μέσα μας έχουν μείνει στο παρελθόν, μόνο και μόνο για να μην δυσαρεστήσουμε τους άλλους. Αυτό λοιπόν για εμένα τελείωσε, το 2020 με βρίσκει πιο αυθεντικό από ποτέ, πιο "τον εαυτό μου", να λέω και να πράττω μόνο ότι θέλω και ότι σκέφτομαι, χωρίς να υπολογίζω τις συνέπειες, γιατί όποιες και αν είναι τώρα πια αφορούν μόνο εμένα. Όχι γιατί δεν έχω ανθρώπους γύρω μου να νοιάζομαι, φυσικά και έχω, απλά είναι όλοι τους άνθρωποι που αντιλαμβάνονται την έννοια του δικαιώματος στη ζωή. Το δικαίωμα του καθενός να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή η ζωή δεν έχει μόνο ανθρώπους, έχει στόχους κυρίως προσωπικούς, για τους οποίους έχω επίσης στρώσει το χαλί και κάποιους έχω ξεκινήσει να τους πετυχαίνω. Ίσως η μεγαλύτερη μου επιτυχία είναι η απώλεια 15 κιλών που την οφείλω στη προσπάθεια μιας εξαιρετικής επιστήμονος, της Ραφαελίας που την εκτιμώ και ως άνθρωπο, μια επιτυχία που την έκοψα στη μέση, γιατί με κατέβαλε επί περίπου 4 μήνες. Δεν σταματάω είναι απλά ένα διάλειμμα και με τη νέα χρονιά ο στόχος θα ολοκληρωθεί. Ξέρετε δεν είναι τόσο τα κιλά που με κάνουν υπερήφανο για τον εαυτό μου, αλλά το γεγονός ότι έχω βάλει για τα καλά σαλάτες και φρούτα στη ζωή μου, για το γεγονός ότι κατάφερα μετά από 20 χρόνια κακής διατροφής να παλέψω για να βελτιώσω τον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι πως όσοι πιστεύουν πως η διακοπή του καπνίσματος είναι δύσκολη, ας δοκιμάσουν να αλλάξουν διατροφή και εγώ τα έχω καταφέρει και τα δύο. Μπορεί να έχασα μια μάχη αλλά ο πόλεμος θα ολοκληρωθεί το 2020 και ξέρω πως θα τα καταφέρω. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παράλληλα το 2019 ήταν η χρονιά που πήρα την απόφαση να ασχοληθώ σοβαρά με ότι αγαπάω από τότε που γεννήθηκα, αυτή η απόφαση με έφερε στο youtube και τα βίντεο που δημιουργώ, αλλά κυρίως στη γέννηση του ThinkingB, σε αυτόν τον τύπο, κομμάτι του εαυτού μου, που προσπαθεί να βλέπει σφαιρικά και να σχολιάζει τα γεγονότα που βγαίνουν στην επικαιρότητα. Παράλληλα όμως μου έδωσε το πάτημα να ασχοληθώ περισσότερο με την συγγραφή, την ποίηση και τη λογοτεχνία που μου δίνουν ζωή από τότε που γεννήθηκα. Αποφάσεις που ήταν πιο δύσκολες από ότι φαντάζεσαι γιατί επηρέασαν τον τρόπο ζωής μου. Η προηγούμενη μου δουλειά που μου πρόσφερε τα απαραίτητα έπρεπε να τελειώσει γιατί με έκανε δυστυχισμένο, αφήνοντας με στον αέρα για το πως θα είναι το μέλλον μου.<br />
<br />
Αυτή η κατάσταση με έφερε σε ακόμα μια λάθος απόφαση. Αποφάσισα να ασχοληθώ με τα τοπικά, ένα θέμα που ήξερα πως έχει πολλούς εύκολους θεατές, αλλά κανένα ενδιαφέρον από την πλευρά μου, καθώς η σκέψη μου είναι πάντα πιο καθολική και επί της ουσίας. Κάπως έτσι μέσα σε 6 μήνες γεννήθηκε και πέθανε ο "Αιδήψιος" γιατί δεν είχε νόημα, να κάνω κάτι από φόβο για το μέλλον, μόνο και μόνο για το μικρό ενδεχόμενο του όποιου οφέλους. Αν ήταν να κάνω αυτό καθόμουν και σε ένα γραφείο 14 ώρες τη μέρα, εξ ίσου δυστυχισμένος αλλά με περισσότερες απολαβές, τουλάχιστον να μπορώ να πληρώσω το κακό στην υγεία μου που έκανα. Παρόλα αυτά οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα συγνώμη σε όσους με στήριξαν και μου εμπιστεύτηκαν πληροφορίες και καταστάσεις που χωρίς αυτές ο "Αιδήψιος" δεν θα ήταν τίποτα, στον Χρήστο και στον Δημήτρη, στον Κώστα και στην Άννα, στον Γιάννη, αλλά και σε όλους εσάς που καθημερινά επιλέγατε το δικό μου μέσο. Μπορεί αυτό να έχει πεθάνει, παρόλα αυτά δεν λέω ότι αποκλείεται να γυρίσει στο μέλλον, ίσως όταν θα έχω πετύχει τους άλλους μου στόχους, όταν πια ήρεμος και ολοκληρωμένος ως άνθρωπος καθίσω και σκεφτώ, ίσως με τα χρόνια, να επιστρέψει και αυτό. Γιατί μπορεί η καθημερινότητα να μην με γεμίζει, η μαγεία των σχέσεων, των γνωριμιών και των στιγμών που έχω ζήσει σε αυτόν εδώ τον τόπο είναι πολυτιμότερη και από την ίδια μου την ύπαρξη, είναι η ίδια μου η ύπαρξη. <br />
<br />
Κάπως έτσι κλείνοντας το 2019 αποφάσισα να ασχοληθώ με ότι με κάνει ευτυχισμένο και να δώσω προτεραιότητα σε αυτό και μετά να αφήσω όλα τα άλλα. Για αυτό το ThinkingB έγινε Thinking Brain (σκεπτόμενος νους), μια ειδησεογραφική σελίδα με βίντεο και κείμενα όπου θα αναλύω τις απόψεις μου για ότι έρχεται στην επικαιρότητα. Θα εμπλουτιστεί και με επιπλέον στήλες του ψυχαγωγικού που δεν τολμούσα να πιάσω ώστε να είναι κάτι πιο ολοκληρωμένο με την ελπίδα ότι θα κάνει τη διαφορά στον Ωκεανό των ιδεών πανελλαδικώς. Σχετική ανακοίνωση για όλα όσα έρχονται αναλυτικά θα βρείτε εδώ <a href="https://www.thinkingb.com/2019/12/tis-neas-xronias-ta-kamomata.html" target="_blank">www.thinkingb.com. </a><br />
<br />
Για όσους δεν το πρόσεξαν, αυτό το κείμενο που τώρα διαβάζεις, υπάρχει σε μια νέα σελίδα με το όνομα μου. Αυτή η σελίδα δημιουργήθηκε για να διαχωριστούν οι καλλιτεχνικές από τις άλλες μου ανησυχίες. Εδώ θα βρίσκετε χωρίς κανένα απολύτως πρόγραμμα τα ποιήματα και τα πεζογραφήματα μου, τις φωτογραφίες και τη μουσική μου, ότι γενικά αποφασίζει η καλλιτεχνική μου φύση να εξωτερικεύσει. Στο Thinking Brain θα βρίσκετε αποκλειστικά πια ειδήσεις καθημερινά από την παγκόσμια και εγχώρια επικαιρότητα που θα έχουν την δική μου προσωπική σφραγίδα. Νέα από την πολιτική, νέα κοινωνικά και τεχνολογικά, νέα από τη showbiz και ότι γενικά απασχολεί τους σκεπτόμενους εγκεφάλους μας. <br />
<br />
Τι περιμένω όμως από το 2020; Περιμένω όμορφες προσωπικές στιγμές γεμάτες χαμόγελα, να πετύχω τους προσωπικούς μου στόχους, να είμαι όσο πιο υγιής γίνεται, να βάλω περισσότερη άσκηση στη ζωή μου, να φτιάξω τη καθημερινή μου ρουτίνα που εξ αιτίας των προβλημάτων υγείας και του αναβλητικού του χαρακτήρος μου, με βασανίζει χρόνια. Να βρω ανθρώπους που θα με στηρίξουν στην προσπάθεια που θέλω να κάνω να μεταδώσω την ιδέα μου, για συζήτηση με επιχειρήματα και διάλογο, γιατί μην γελιέστε, το Thinking Brain είναι ακριβώς αυτό, μια σφαιρική ματιά στα γεγονότα να δείχνει πως με λίγη καλή θέληση όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να βρούμε μια άκρη μεταξύ μας. Να μπορέσει αυτή η ιδέα να μου προσφέρει όσα έχω δαπανήσει για αυτήν. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε αυτό θα χρειαστώ την βοήθεια όλων σας εκεί έξω, με το να μοιράζεστε τη δουλειά μου, να συμμετέχετε στα κοινωνικά μου δίκτυα, να συζητάτε και να μου σχολιάζετε ότι κάνω χωρίς αναστολές. Πιστεύω πως όσα πρεσβεύω μπορούν να βρουν ακροατές και αυτό θέλω να πετύχω. Ίσως με τη δική σας στήριξη να μπορώ μια μέρα κάποιου χρόνου να ζω και από αυτό. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κατά τα άλλα, δεν θέλω κάτι άλλο, έχω όλους όσους χρειάζομαι στην προσωπική μου ζωή, τον αδερφό μου που 24 χρόνια τώρα δεν λέει να ησυχάσει από εμένα και τον Λάκι που κατάφερε να επιβιώσει 9 χρόνια στο ίδιο σπίτι με εμένα. Αυτό τον κάνει την μακροβιότερη συμβίωση μου με κάποιον στο ίδιο σπίτι χωρίς προβλήματα. Τους φίλους μου που αν και μακριά, κάποιοι εντός Ελλάδος κάποιοι ακόμα πιο έξω, πάντα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο με σεβασμό και κατανόηση, είτε είναι στη Θεσσαλονίκη, είτε στην Αγγλία και στον Καναδά, άνθρωποι που φτάνει ένα χαμόγελο τους, μια καλή ή και κακή κουβέντα για να σου φτιάξει τη διάθεση, μερικοί πιο καινούριοι και μερικοί που είναι στη ζωή μου πολλά χρόνια τώρα και δεν λένε να φύγουν, Η Αγγελική, η Δώρα, η Τερέζα, η Αντιγόνη. Αλλά και όλους τους ανθρώπους που συναντώ, που με ένα χαμόγελο τους προσπαθούν να σου φτιάξουν τη μέρα και ας μην σε ξέρουν, είτε σε γνώρισαν εχθές είτε πριν μερικούς μήνες, είτε ιντερνετικά είτε σε μια καφετέρια, γιατί εδώ θέλω να το πω, τους πιο αληθινούς ανθρώπους τους γνώρισα στο ίντερνετ, ανθρώπους σαν τον Νίκο, τον Κώστα, την Ήρα, τον Δημήτρη και άλλους τόσους που άλλοι έμειναν άλλοι έφυγαν κρατώντας για πάντα ένα κομμάτι από τη ζωή μου, από τη σκέψη μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Νιώθω πραγματικά πιο ευτυχισμένος από ποτέ και είμαι αισιόδοξος πως τελικά θα πετύχω τον στόχο μου στη ζωή. Να φύγω μια μέρα ως, η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΟ ΤΟ 2020!!!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/dO_Ps8yp4ww/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/dO_Ps8yp4ww?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-54777325002616048652019-12-07T02:31:00.000-08:002022-12-05T05:40:00.762-08:00Η κολώνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάθομαι δίπλα στο τζάκι, η ζέστη του μου καίει το πρόσωπο, κόκκινο παχύρευστο αίμα τρέχει στο πρόσωπο μου, έχει σχεδόν ξεραθεί από τη ζέστη. Νιώθω το δέρμα μου να τραβιέται από το ξέραμενο αίμα. Σχεδόν σαν μάσκα ομορφιάς. Μην ανησυχείς, δεν είναι το δικό μου αίμα, αν και μάλλον αυτή τη στιγμή δεν ανησυχείς για εμένα. Σε βλέπω ήδη να κάθεσαι μαγκωμενος και να περιμένεις τι θα ακολουθήσει. Τίποτα σοβαρό μπορείς να φύγεις αν θέλεις, πόσο σίγουρη είσαι πως το θέλεις; Τα πόδια σου είναι παγωμένα, σχεδόν δεν νιώθεις τα μικρά σου δαχτυλακια, έχεις όμως δάχτυλα; Κοιτάς με τρόμο τα πόδια σου, είναι όλα στη θέση τους. Τίποτα δεν φαίνεται να πηγαίνει στραβά, κι όμως εγώ είμαι εδώ. Αυτό από μόνο του δεν μπορεί να είναι καλό. Το ξέρεις. Το νιώθεις. Νιώθεις κάτι στη ράχη σου, κάτι σε ανατριχιαζει, θέλεις να σταματήσω να παίζω με το μυαλό σου.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Αχαχαχαχα</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κάτι πιστεύεις πως έχει πάει στραβά, έχεις δίκιο. Κάθισε αναπαυτικά και θα σου εξηγήσω. Η κολώνα φταίει για όλα. Δεν καταλαβαίνεις; Πως να καταλάβεις; Ποτέ σου δεν κατάλαβες. Ποτέ δεν προσπάθησες για τίποτα. Τώρα όμως είσαι εδώ, δεν θα πας πουθενά μέχρι να τελειώσω. Πέντε ώρες πριν ξεκίνησαν όλα. Ήσουν εδώ, δίπλα στο τζάκι, φαινοσουν τόσο ήρεμη, ένιωθα πως θα ταίριαζες απόλυτα στο σημείο, με τα όμορφα ίσια καστανά σου μαλλιά, το μπλε τζιν φόρεμά σου με το σκισιμο δεξιά στο στριφωμα να με γεμίζει υποσχέσεις. Η καρφίτσα στα μαλλιά σου όμως με τράβηξε, η μικρή αυτή καρφίτσα σε σχήμα πασχαλίτσας , με πράσινες σμαραγδενιες βούλες. Τότε το είδα. Είχα αποσβολωθει, δεν μπορούσα πια να κοιτάξω μακριά σου. Τα μάτια σου, ήταν ότι πιο υπέροχο είχα δει στη ζωή μου. Καταπράσινα τεράστια μάτια που κοιτούσαν τις φλόγες γεμάτα ηρεμία και στην άκρη τους, αναβλυζαν μικρές κατακόκκινες φωτιές. Ένιωσα μια ανυπέρβλητη ανάγκη να σε αγγίξω, ήθελα να με κοιτάς με αυτά τα μάτια για πάντα. Να μην τα πάρεις ποτέ από πάνω μου. Σε πλησίασα, πολύ αργά, όσο σε πλησιαζα η ανάγκη να μην πάρω πότε το βλέμμα μου από πάνω σου γινόταν όλο και πιο δυνατή. Δεν ήθελα να συνεχίσω, αλήθεια δεν το ήθελα. Αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η παρουσία σου είχε γίνει η εξάρτηση μου. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πλησιάζω κι άλλο, με βλέπεις, τα μάτια σου γεμίζουν τρόμο, σου κάνω νόημα να ηρεμήσεις. Σε πλησιάζω στο αφτί και σου ψυθιριζω, </div>
<div>
<br /></div>
<div>
- Μην φοβάσαι , δεν θα σε πειράξω, μην χαλάς την ηρεμία των ματιών σου. Για αυτό ήρθα. Θέλω μόνο να σε κοιτάω.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δεν με άκουσες, ο τρόμος στο βλέμμα σου συνέχιζε να χαλάει την παραμυθένια όψη σου, δεν ήξερα τι να κάνω, ήθελα να ηρεμήσεις. Δεν άντεχα να σε βλέπω τρομαγμένη. Ήθελα να είσαι όπως τώρα, ηρεμη, γαλήνια, με τα όμορφα σμαραγδένια μάτια σου να κοιτούν τις φλόγες. Σου ζήτησα να ηρεμήσεις και το έκανες σιγά σιγά, το βλέμμα σου άρχισε να επανέρχεται σε ότι είχα ήδη αγαπήσει. Ναι σε έχω αγαπήσει. Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ για άνθρωπο. Ποτέ. Μόνο για εσένα. Θέλω να κάθομαι εδώ, απέναντι σου για πάντα να σε κοιτάω. Μαζί να περάσουμε τη ζωή μας, κοιτώντας ο ένας τον άλλο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
___________________________</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ποιος είναι αυτός; Που με βρήκε; Νιώθω παγωμένη, είμαι δίπλα στο τζάκι και δεν μπορώ να κουνηθώ, νιώθω σχεδόν παράλυτη αλλά δεν έχω πληγές, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Είμαι μόνη μου εδώ στη μέση του πουθενά. Ήθελα να είμαι μόνη μου, όταν όλοι πέθαναν σε εκείνο το τρομερό ατύχημα, δεν άντεχα να βλέπω κανένα. Έτσι έμεινα εδώ να βλέπω τις φλόγες βυθισμένη στις σκέψεις μου και προσπαθοντας να θυμηθώ, δεν θυμάμαι πολλά, μόνο πως γλιστρησαμε και βρεθήκαμε στην άκρη του δρόμου, μια κολώνα της ΔΕΗ είχε πέσει στη θέση του Κώστα, του άντρα μου δεν πρόλαβε να αντιδράσει ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Αλλά τα παιδιά μας; Πως έχασα τα παιδιά μας; Ήταν στο πίσω κάθισμα , θα έπρεπε να είναι ασφαλή. Κι όμως τα βρήκα μέσα στα αίματα δέκα μέτρα έξω από το αυτοκίνητο. <b>συνεχίζεται...</b></div>
</div>
Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-26392869701481695912019-11-27T11:17:00.000-08:002022-12-05T08:03:55.797-08:00Ζωγραφίζω με βότσαλα τους τοίχους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWzQc0mb4ZbV4F3qRNUs1RBmOcHqvE_8DvCq0wqVuLBoCtau35OTqtROlIGs0r0DZskALPnc_AchnNt9cl8rt-WaatUBpvbLqA5thV27ELSVdn2CBGm_WoSHPhqIPxJLAD6luX5u-PGVo/s1600/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="194" data-original-width="259" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWzQc0mb4ZbV4F3qRNUs1RBmOcHqvE_8DvCq0wqVuLBoCtau35OTqtROlIGs0r0DZskALPnc_AchnNt9cl8rt-WaatUBpvbLqA5thV27ELSVdn2CBGm_WoSHPhqIPxJLAD6luX5u-PGVo/s400/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" width="400" /></a></div><br /><br />Ζωγραφίζω με βότσαλα τους τοίχους<br />Φαντάζομαι με χρώματα τους στίχους<br />Με όνειρα βάφω τη φαντασία μου<br />Στις λέξεις δίνω τη σημασία μου<br /><br />Μικρό φεγγάρι στα χέρια περνάω<br />Νοήματα δίνω σε ότι αγαπάω<br />Σε νήματα αφήνω μια μου σκέψη,<br />να δέσεις το είναι σου πριν αγριέψει.<br /><br />Στρέφεις το βλέμμα, τακτική υποχώρηση.<br /> Γεμάτα με αίμα, δίχως συγχώρεση, <br />άδεια μπουκέτα που σε θυμίζουνε, <br />κούφιες ιδέες που σε γεμίζουνε.<br /><br />Πραγματικότητες μέσα στη φαντασία σου.<br />Λύσεις μακάβριες για την ανία σου.<br />Δεν ξέρω μου λες, ποιο είναι το θέμα.<br />Μην ξεχαστείς και πέσει το στέμμα.<br /><br /></div>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-3395011795564625582019-11-12T11:16:00.000-08:002022-12-05T08:03:55.797-08:00Βλέμμα Σμαραγδί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcA4OSdLxoJhLymsOcVorVncq_JFQ39Oh1cbEgxhLeGMu_asbWZ1yLzZ8Gbhnv8vFg5omquC9zJg2ddelrHIFEEsK5_RgMvv_jExLmuCHueYy_RDiHJL9Q96YYKy6202HjB1EF92vEIgI/s1600/138022479_0950d7eda4_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="793" data-original-width="1024" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcA4OSdLxoJhLymsOcVorVncq_JFQ39Oh1cbEgxhLeGMu_asbWZ1yLzZ8Gbhnv8vFg5omquC9zJg2ddelrHIFEEsK5_RgMvv_jExLmuCHueYy_RDiHJL9Q96YYKy6202HjB1EF92vEIgI/s400/138022479_0950d7eda4_b.jpg" width="400" /></a></div><br /><br />Θυμάμαι τη στιγμή, όταν σε είδα.<br />Δεν είσαι πουθενά πια, έχεις χαθεί.<br />Το πρόσωπο σου σαν, την ηλιαχτίδα,<br />με κοίταξες με ένα, βλέμμα σμαραγδί.<br /><br />Θαύματα στη ζωή, έχω γνωρίσει,<br />Όμως το πιο μεγάλο, ήσουν εσύ.<br />Τώρα μονάχο μ' έχεις αφήσει,<br />ένα σημάδι ψάχνω, μες στη βροχή.<br /><br />Κοιτώ στον καθρέφτη και σε ρωτάω,<br />θυμάσαι τις μέρες, της εκδρομής;<br />Ελπίδα ζητάς και σ' τη κερνάω.<br />Λόγια δεν έχεις πουθενά για να μου πεις.<br /><br />Απ'το βαγόνι σου κουνάς μαντήλι,<br />φεύγεις πια τώρα μακριά οριστικά.<br />Προίκα μ' αφήνεις ένα καντήλι<br />και μια σκέψη σου βαθιά μες στη καρδιά<br /><br /><br /><br /></div>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-72896211972086806892019-09-13T11:00:00.000-07:002022-12-05T05:40:00.765-08:00Περί τέχνης και ιδεολογίας, Ο Αρκάς ο Σεφερλής και τα άλλα παιδιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLtpXeafZFhoXj2cojpNef52r7kpupWrwCkFYhVe95QFMbYmRQCrKISC-uXyRfKhywryPrB2dHy59m6bGc9D8CSSeWb2vl3fAJt-heWhRsVJu7rMf-OlS-4Py2KLNeT_FxOpUh_FW-U28/s1600/12204811194_d02fd88ca2_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="900" height="496" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLtpXeafZFhoXj2cojpNef52r7kpupWrwCkFYhVe95QFMbYmRQCrKISC-uXyRfKhywryPrB2dHy59m6bGc9D8CSSeWb2vl3fAJt-heWhRsVJu7rMf-OlS-4Py2KLNeT_FxOpUh_FW-U28/s640/12204811194_d02fd88ca2_b.jpg" width="640" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πολλές φορές παρατηρώ μια σύγχυση, στην οποία συνήθως δεν δίνω σημασία, σχετικά με την ανθρώπινη πλευρά ενός καλλιτέχνη. Όμως όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνομαι ότι το πρόβλημα όσο πάει γίνεται μεγαλύτερο. Έχουμε ξεφύγει πια από την διαπόμπευση δημοσίων προσώπων με βάση πράγματα που δεν γνωρίζουμε, όπως την ιδεολογία και τις απόψεις τους. Έχουμε πια πάει σε ένα επίπεδο κριτικής των πάντων και πολιτικής ορθότητας στην χειρότερη μορφή τους. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αυτό ακριβώς ήταν και το έναυσμα για να γράψω εγώ σήμερα αυτές τις λίγες γραμμές. Πριν μερικά χρόνια, καθώς μεγάλωνα προσδοκούσα την άνοδο των προοδευτικών ιδεών στην κοινωνία και τον παραγκωνισμό οτιδήποτε δεν σέβεται την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία. Ονειρευόμουν μια κοινωνία με ανοιχτά μυαλά, με ιδέες και πράξεις που δεν στέκονται στις ανούσιες εθιμοτυπικές λεπτομέρειες που οι προηγούμενες γενιές θέσπισαν για δικούς τους καθαρά λόγους που δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να αιτιολογήσει με βάση τη λογική. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ονειρευόμουν ανθρώπους να εκφράζονται ελεύθερα όπως εμείς οι δεκάχρονοι στο ίντερνετ, ένα ίντερνετ που τότε ήταν ο χώρος για όλους να συζητούν. Οι κανόνες θεσπίστηκαν μόνοι τους, με λογική και επιχειρήματα και ήταν ακριβώς αυτοί οι δύο. Πάντα αντιμετωπίζαμε ένα συνομιλητή που δεν γνωρίζαμε με σεβασμό, λογική και επιχειρήματα, καθώς δεν μπορούσες να ξέρεις αν ήταν 12 ή 40. Μάθαινες να σέβεσαι τον άνθρωπο και όχι την ηλικία του, ούτε θεωρούσες ότι τον ξέρεις, όταν διαφωνούσες μαζί του προσπαθούσες να καταλάβεις τις απόψεις του ή απλά αποχωρούσες, δεν έκρινες και δεν προσπαθούσες να επιτεθείς με κάθε έναυσμα που έπλαθε το μυαλό σου. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μιλούσαμε για ένα νέο κόσμο γεμάτο ατέλειωτες δυνατότητες. Για ένα κόσμο που θα έρθει και θα γκρεμίσει τα τείχη του παρελθόντος. Για ένα μέλλον γεμάτο ανοιχτούς ανθρώπους που δεν φοβούνται να μοιράζονται και κυρίως δεν φοβούνται γενικά. Γιατί η ανωνυμία μας ήταν ένα όπλο για την προστασία των αδυνάτων.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μετά ήρθαν οι μέλισσες. Η εμπορευματοποίηση του μέσου όπου από ακαδημαϊκός εξερευνητής έγινες καταναλωτής. Χιλιάδες διαφημίσεις και σλόγκαν να διαμορφώνουν συνειδήσεις. Μάθαμε να μιλάμε με τσιτάτα και ξεχάσαμε να συνεννοούμαστε ( είπε σε μορφή σλόγκαν επίτηδες). Ήρθαν κάποιοι επιτήδειοι και είπαν ότι νοιάζονται, ότι μας αγαπούν. Όλους εμάς τους διαφορετικούς, τους παράξενους, τους αποκομμένους από το mainstream της κοινωνίας. Μας έπεισαν και τους κάναμε τα είδωλα μας. Ξεχάσαμε όμως κάτι βασικό, πως μπορεί να σε αγαπήσει κάποιος που δεν ξέρεις;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Γιατί μην γελιέσαι, ο κάθε καλλιτέχνης, ο κάθε ηθοποιός, τραγουδιστής, youtuber, ινφλουενσερ, έχει πάντα ένα σκοπό. Όσο ανιδιοτελής και αν είναι. Μπορεί να μην ζητάει τη τσέπη σου, μπορεί να μην σε βλέπει ως εμπόρευμα, πάντα μα πάντα όμως ζητάει την προσοχή σου. Ο κάθε δημιουργός ζητάει την αποδοχή και όρια για το πως θα τη πετύχει του βάζει μόνο το μυαλό και η ηθική του. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο κάθε δημιουργός θα κάνει ότι θεωρεί σωστό ώστε να τραβήξει τη προσοχή σου. Μπορεί να βγαίνει και να μιλάει σε ένα ευκολόπιστο συντηρητικό κοινό για πατρίδες και κακούς Γερμανούς, σε ένα προοδευτικό κοινό για κακές επιχειρήσεις και κράτη χωρίς να πιστεύει τίποτα από αυτά. Χωρίς να τον ενδιαφέρουν όλα αυτά. Μπορεί ο Αρκάς να είναι φασίστας και ο Σεφερλής αναρχικός και να βγάζουν το πρόσωπο που βγάζουν, γιατί έτσι πιστεύουν πως θα κάνουν τον κόσμο να τους προσέξει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Γενικά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά ποτέ. Δεν μπορείς να κρίνεις χωρίς να καταλαβαίνεις πρώτα από που έρχεται ο κάθε λόγος, η κάθε πράξη αυτού που κρίνεις. Είναι λογικό να μην σου αρέσει κάτι, είναι λογικό οι άνθρωποι να είμαστε διαφορετικοί, αυτό δεν κάνει εσένα σωστό και τους άλλους λάθος. Μας κάνει απλά διαφορετικούς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Έχουμε γεμίσει με υπερευαίσθητους ανθρώπους που στέκονται στις λέξεις και στην εικόνα και δεν κοιτούν την ουσία. Είναι έτοιμοι να κρεμάσουν όποιον διαφέρει, όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους, δημιουργούν στρατούς. Τρελαίνονται με τον φαλοκράτη Αρκά και τον φασίστα Σεφερλή και δεν κοιτούν τα αυτονόητα, πως αυτή είναι απλά η δουλειά τους. Πως σίγουρα την κάνουν καλά τη δουλειά τους, αφού όλοι γελάμε και μας τραβούν τη προσοχή. Γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, αλλά είναι και ακριβώς αυτό. Δουλειά. Μια απασχόληση που σε καμία περίπτωση δεν λέει κάτι για τον χαρακτήρα κάποιου και την ηθική του. Γνωρίζουμε απλά μόνο όσα αυτοί θέλουν να μας δείξουν. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Δεν είναι κακός αυτός που βρίζει, ούτε καλός αυτός που δείχνει γλυκός μπροστά στη κάμερα. Κάποτε ονειρευόμουν πως αυτούς που χτυπάνε τα παιδιά τους, αυτούς που βασανίζουν άλλους ανθρώπους, θα σκύψουμε από πάνω τους και θα τους πούμε "ηρέμησε, καταλαβαίνω. Έχεις περάσει δύσκολα αλλά τώρα δεν θέλει κανείς να σε βλάψει, μπορείς να μην ξεσπάς στους άλλους". Αντί αυτού όσο περνάει ο καιρός γυρίζουμε στις φωτιές και τις κρεμάλες. Μόνο που αυτή τη φορά οι κρεμάλες έγιναν ηλεκτρονικές. Θεοποιήσαμε ανθρώπους, ξεχάσαμε πως και αυτοί κουβαλάνε κόμπλεξ και άσχημες εμπειρίες. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα πει έναν άλλο άνθρωπο, καλλιτέχνη ή μη, φαλλοκράτη ή ρατσιστή ή φασίστα ή οτιδήποτε, πριν να συμφωνήσεις σκέψου. Σκέψου πόσο καλά τον ξέρει, πόσο καλά τον ξέρεις εσύ. Σκέψου τους σκοπούς που έχει ο καθένας, μήπως όσοι έβριζαν τον Σεφερλή κάνουν την ίδια δουλειά με αυτόν και για αυτό θέλουν να τον βλάψουν; Δεν έχει σημασία πόσο είσαι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ακόμα και αν είσαι δώδεκα ή πενήντα μην φανατίζεσαι, μην ακολουθείς ηγέτες και την επόμενη φορά που θα διαβάσεις ένα κείμενο μου, θα δεις ένα βίντεο μου σκέψου, μήπως λέω απλά αυτά που θέλεις να ακούσεις; Μήπως απλά αυτή είναι η δουλειά μου; Μήπως δεν είναι σωστό να πετροβολείς κάποιον με το παραμικρό; Μήπως;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Γεμίσαμε θηλυκούς και αρσενικούς white knights έτοιμους να υπερασπιστούν το διαφορετικό και ξεχάσαμε πως όλοι είμαστε διαφορετικοί, όλοι έχουμε ανάγκη λίγη κατανόηση και σεβασμό. Δεν χρειαζόμαστε υπερασπιστές των αδυνάτων γιατί, θα έρθει μια μέρα που θα είμαστε εμείς οι δυνατοί και τότε θα τους βρούμε απέναντι μας, γιατί αυτοί οι άνθρωποι αυτό κάνουν, υπερασπίζονται τους ευάλωτους, γιατί γνωρίζουν καλά πόσο εύπλαστοι και ευκολόπιστοι είναι. Μπορούμε να τα βρούμε και μεταξύ μας, αρκεί να θυμηθούμε εκείνες τις εποχές, στις αρχές του ίντερνετ που οι αδύναμοι βρήκαμε καταφύγιο σε ένα μέσο που μας έμαθε να σεβόμαστε τον κάθε άνθρωπο και να προσπαθούμε να τον καταλάβουμε. </div></div>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-16429102833125612492019-08-13T10:18:00.000-07:002022-12-05T08:03:55.797-08:00Άνω τελεία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaET5lVOVpCr68RsXMFNhEy6p33Eq47NzG9uvd4vEbNy7huOrMDOBBx6ARPZIsKE5HBbdF3NQgqbmQmsNm4HoiEWRkrN6vqvLi2zAWjUCC97pZd8mt_8J73KsyittUquZGz2FvgIwAuzc/s1600/w2auuWclQxOd3EI4_ubJ9w.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="596" data-original-width="794" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaET5lVOVpCr68RsXMFNhEy6p33Eq47NzG9uvd4vEbNy7huOrMDOBBx6ARPZIsKE5HBbdF3NQgqbmQmsNm4HoiEWRkrN6vqvLi2zAWjUCC97pZd8mt_8J73KsyittUquZGz2FvgIwAuzc/s640/w2auuWclQxOd3EI4_ubJ9w.jpg" width="640" /></a></div><br /><br /><div style="text-align: left;">Είναι εύκολο να νοιάζεσαι, να λες πως θέλεις το καλό μου.</div><div style="text-align: left;">Να είσαι εκεί όταν μπορείς, να ταράζεις το γιαλό μου.</div><div style="text-align: left;">Να με κάνεις ότι θες και ότι σε βολεύει πάντα,</div><div style="text-align: left;">να με εκμεταλλεύεσαι και ας έφτασα τριάντα. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Είναι εύκολο να λες όσα μπορείς και όσα δεν πονάνε, </div><div style="text-align: left;">να κάνεις τον ευγενικό, μιας αγκαλιάς ζητιάνε. </div><div style="text-align: left;">Όσες και αν σου χαρίσω αγκαλιές καμία δεν σου φτάνει,</div><div style="text-align: left;">όσες και αν σου δώσω ακρογιαλιές, αλλού θα βρεις λιμάνι. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Το δύσκολο είναι της ζωής το φιλί να δίνεις, </div><div style="text-align: left;">ακόμα και όταν βρίσκεσαι στο τέλμα της οδύνης. </div><div style="text-align: left;">Να πονάς και να σκέφτεσαι αυτούς που σ' αγαπάνε</div><div style="text-align: left;">Να αγαπάς και ας σκέφτεσαι όσα σε πονάνε. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Το δύσκολο είναι να αφήνεις τους εγωισμούς </div><div style="text-align: left;">ακόμα και αν δεν πρέπει, να σβήνεις τους λυγμούς,</div><div style="text-align: left;">τα μούτρα σου να ρίχνεις και να ζητάς συγνώμη. </div><div style="text-align: left;">Ακόμα και αν δεν φταις και αν δεν αλλάζεις γνώμη.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις να προχωράς,</div><div style="text-align: left;">δεν γίνεται καρδιά μου. Στους χτύπους της χαράς, </div><div style="text-align: left;">να αφουγκράζεσαι, να με καταλαβαίνεις</div><div style="text-align: left;">Αν δεν προσπαθείς στη θέση μου να μπαίνεις.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Δεν είναι πως δεν κατανοώ, πως δεν καταλαβαίνω,</div><div style="text-align: left;">Μα αν δεν ανοίγεσαι πως θέλεις να μαθαίνω; </div><div style="text-align: left;">Από τυπικότητες αν κρύβεσαι από πίσω,</div><div style="text-align: left;">να σκέφτομαι τι θα σου πω και πως θα σου μιλήσω.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Δεν είναι πως δεν κατανοώ, πως δεν καταλαβαίνω,</div><div style="text-align: left;">είναι πως βαρέθηκα, για να σε περιμένω.</div><div style="text-align: left;">Ξέρω τι θέλω από καιρό, μπορείς να πεις και πάντα.</div><div style="text-align: left;">Δεν είναι πως κάτι άλλαξε και ας έγινα τριάντα.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Είναι πως απορώ, πως η αγάπη μπορεί να μας φανεί για λίγο,</div><div style="text-align: left;">είναι παράξενοι οι άνθρωποι, μα πρέπει πια να φύγω.</div><div style="text-align: left;">Ωραία η επιφάνεια που θέλεις για να ζήσεις, </div><div style="text-align: left;">μα δεν μου αρκεί και πρέπει να μ' αφήσεις. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Είναι παράξενοι οι άνθρωποι και δεν καταλαβαίνω, </div><div style="text-align: left;">τι θεωρούνε για πολύ και τι θωρούν για λίγο.</div><div style="text-align: left;">Τους δίνεις ουρανό και σου ζητούν αστράκια,</div><div style="text-align: left;">τους δίνεις τον ωκεανό και σου ζητούν ρυάκια.</div></div>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7067727758929205867.post-47618604295982977272019-06-28T00:05:00.000-07:002022-12-05T05:44:56.350-08:00Ένας αληθινά, φανταστικός κόσμος. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqLsv9pShzvwuG1yGjDTJ43e4U7oBFDcHiWL0GxGxj7x5PR80lrb2CB1mDKnh2KI9M-Pg9UmfAbgXqh0OpWIe-IvGEDwzb_rfjDfe51BRu-XeO41JkuSY0Fe1k38RY0wp9OKTE2y5_WfA/s1600/NYC_Veterans_Day_Parade_4_DVIDS1093521.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="766" data-original-width="1600" height="306" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqLsv9pShzvwuG1yGjDTJ43e4U7oBFDcHiWL0GxGxj7x5PR80lrb2CB1mDKnh2KI9M-Pg9UmfAbgXqh0OpWIe-IvGEDwzb_rfjDfe51BRu-XeO41JkuSY0Fe1k38RY0wp9OKTE2y5_WfA/s640/NYC_Veterans_Day_Parade_4_DVIDS1093521.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div><br /></div><div><br /></div>Μια πέρα για πέρα φανταστική συνέντευξη είναι το σημερινό "πεζούλι" κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική. Καλή ανάγνωση λοιπόν μετά από καιρό.<br /><div><br /></div><div>- Είμαστε εδώ με έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο να μιλήσουμε για παρελάσεις, για να δούμε όλες τις πλευρές σε ένα έθιμο αιώνων με το οποίο άλλοι συμφωνούν και άλλοι διαφωνούν. Κύριε Κουκουρίδη, σήμερα είναι μια σημαντική ημέρα, παρόλα αυτά δεν λείπουν οι αντιδράσεις για το φαινόμενο των παρελάσεων, εσάς ποιά είναι η γνώμη σας; </div><div><b>- Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να γιορτάσει μια μέρα πολύ σημαντική για αυτόν δεν νομίζετε; Ειδικά όταν κάποιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους για να έχουμε σήμερα εμείς το δικαίωμα να γιορτάζουμε, με όποιο τρόπο, ακόμα και με μια παρέλαση. </b></div><div><br /></div><div>- Πολύ μιλούν για έθιμα αναχρονιστικά που ανήκουν στο παρελθόν όμως</div><div><br /></div><div><b>- Τι σημασία έχει; Γιατί πρέπει να συγκρίνουμε καταστάσεις; Γιατί δεν μπορεί κάποιος υπερήφανα να γιορτάσει μια μέρα με όποιο τρόπο τον εκφράζει, ένα γεγονός που του έδωσε το δικαίωμα να μπορεί να μιλάει, να εκφράζεται; Ξέρετε δεν ήταν πάντα έτσι, κάποτε για παράδειγμα, το να είσαι Έλληνας ήταν λόγος θανάτου. Ας μην τα ξεχνάμε αυτά. </b></div><div><br /></div><div>- Ναι αλλά πόσο σωστό είναι για αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν πριν από εμάς να ερχόμαστε στις παρελάσεις με προκλητική ενδυμασία και πολλές φορές μη αρμόζουσες συμπεριφορές; </div><div><br /></div><div><b>- Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν γιόρταζαν στις μέρες τους; Νομίζετε πως οι δυναμικοί αγωνιστές, θα ήθελαν να μαζευόμαστε και να κλαίμε; Όχι να στεκόμαστε υπερήφανα μπροστά τους και να χαμογελούμε, δικαιώνοντας τον αγώνα τους; Γιατί δαιμονοποιούμε την εποχή; Γιατί πρέπει να βάζουμε καλούπια; Ξέρετε ειδικά ως Έλληνες, έχουμε ξεφύγει πολύ από αυτά που μας χαρακτήριζαν πάντα, ξέρετε ακόμα και οι ναοί και τα αγάλματα μας ήταν πολύχρωμα και αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε προκλητικό και "κίτς" ναι λοιπόν είμαστε ένας λαός κίτς, αρκετά με τον εξευρωπαϊσμό και το δήθεν. Καιρός να ξαναμπούν πολλά χρώματα στη ζωή μας.</b></div><div><br /></div><div>- Για την κατηγορία της εμπορευματοποίησης τέτοιων γεγονότων έχετε να πείτε κάτι;</div><div><br /></div><div><b>- Ναι φυσικά και θα προτιμούσα όλα αυτά τα γεγονότα να είναι πιο αγνά και να διοργανόνωνται με ανιδιοτέλεια αλλά καλώς ή κακώς χωρίς τα σημαιάκια και τα αναμνηστικά δεν ξέρω πόσοι θα ασχολούνταν με αυτή τη γιορτή, καλώς ή κακώς είναι ακόμα και αυτά ένας πόλος έλξης και ξέρετε είναι σημαντικό οι νέοι άνθρωποι να μην ξεχάσουν, είναι λογικό να φθίνει μια γιορτή ως προς τη συναισθηματική αξία που έχει στον κόσμο όσο περνούν τα χρόνια από το γεγονός που το ξεκίνησε, αλλά θα είναι τραγικό αν ξεχάσουμε τι έχουμε περάσει για να μπορούμε υπερήφανα να κυκλοφορούμε ελεύθεροι στους δρόμους σήμερα.</b></div><div><br /></div><div>- Αναφέρετε συνεχώς τη λέξη "υπερήφανα", δεν είναι λίγο υπερβολικό να είναι κάποιος υπερήφανος γιατί έτυχε να γεννηθεί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες σε ένα συγκεκριμένο μέρος και αυτό τον διαμόρφωσε ως ανθρώπινο ον; </div><div><br /></div><div><b>- Δεν είμαστε υπερήφανοι κύριε για τα τυχαία γεγονότα, ναι ίσως η υπερηφάνεια είναι λίγο υπερβολική ως λέξη, αλλά αυτό που θέλουμε να δηλώσουμε είναι πως είμαστε τυχεροί που σήμερα μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα, όχι γιατί είμαστε κάτι. Σίγουρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να είσαι υπερήφανος γιατί απλά γεννήθηκες, αλλά μπορείς να είσαι υπερήφανος που κάποιοι θυσιάστηκαν για να μπορείς εσύ να μιλάς. Ξέρετε δεν είναι δεδομένο, σε πολλές χώρες το να εκφραστείς ελεύθερα είναι λόγος για να πάψεις να ζεις.</b></div><div><br /></div><div>- Στην Ελλάδα δεν είναι; </div><div><br /></div><div><b>- Σίγουρα είναι αλλά είναι πολύ σπάνιο σε σχέση με παλιότερα, σκεφτείτε για παράδειγμα έναν κομμουνιστή, κάποτε κινδύνευε με θάνατο από το ίδιο το κράτος, σήμερα συνεχίζει να κινδυνεύει από παρακρατικές οργανώσεις και ανθρώπους φανατισμένους, που φυσικά αυτό είναι πρόβλημα και ακριβώς για αυτό είναι απαραίτητες οι παρελάσεις, για να μας θυμίζουν πως το πρόβλημα υπάρχει ακόμα. Πως ακόμα συνεχίζουν να περιθωριοποιούνται άνθρωποι για κάτι που δεν επέλεξαν, πως ακόμα συνεχίζουν να πεθαίνουν. Μπορεί κάποιοι να εκφράζονται πιο υπερβολικά από άλλους ειδικά σε τέτοιες εκδηλώσεις, αλλά αυτό δεν ισχύει σε κάθε ομάδα; Συμπεριφέρονται όλοι με τον ίδιο τρόπο; Άλλοι θα πάνε στη παρέλαση με κοστούμι και άλλοι με στολή. Γραφικό θα πει κανείς, μα ποιος μπορεί να κρίνει πως πρέπει ο κάθε άνθρωπος να εκφράζει τον εαυτό του; Ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να είναι ελεύθερος να μπορεί να εκφράζει τις ιδέες του και την προσωπικότητα του όσο και αν αυτό δεν ταιριάζει στην αισθητική των πολλών. Άλλωστε για αυτό δεν αγωνίστηκαν όλοι; Για να έχουμε εμείς το δικαίωμα να μιλάμε χωρίς φόβο, αν νικήσει ο φόβος η ανθρωπότητα θα έχει χάσει. Πως μπορούν μερικοί άνθρωποι να είναι απέναντι στην ευτυχία και στο χαμόγελο; Τι έχει συμβεί τόσο άσχημο στη ζωή τους και μπορούν να ζουν με μίσος στην ψυχή τους;</b><br /><br />- Σας ευχαριστώ για αυτή τη μίνι συνέντευξη κύριε Κουκουρίδη, να είστε καλά. </div><div><b><br /></b></div><div><b>- Εγώ σας ευχαριστώ.</b><br /><br />- Ήμασταν εδώ με τον κύριο Κουκουρίδη, τον υπεύθυνο διοργάνωσης του gay pride, σας ευχαριστούμε πολύ όλους που καθίσατε μέχρι αυτή την ώρα για να παρακολουθήσετε την συνέντευξη παρά τη φασαρία που υπήρχε λόγω της εκδήλωσης, καλό σας απόγευμα. </div><div><div><br /></div><div>-------------------------------------------------------------------------------------------</div><div><br /></div></div></div>Dimi Terereshttp://www.blogger.com/profile/12229625108942958727noreply@blogger.com0