Εδώ και πολλά χρόνια αναρωτιέμαι αν τελικά μπορείς να δεθείς με το κοινό της επιχείρησης σου και αν υπάρχει περίπτωση να νοιάζεσαι στα αλήθεια για αυτούς, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα έχει επιπτώσεις στο κέρδος σου. Δεν έχω καταφέρει να έρθω σε συμπέρασμα και είναι κάτι που θα προσπαθήσω να κάνω στις γραμμές αυτού του κειμένου. Φυσικά τα σχόλια και οι παρατηρήσεις όποιου διαβάσει αυτές τις γραμμές είναι απαραίτητα.
Σήμερα υπάρχουν δύο ειδών επαγγελματίες. Αυτοί που δουλεύουν για τον εαυτό τους και αυτοί που δουλεύουν για κάποιον άλλο. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, μπορεί να υπάρξει συναίσθημα στα αλήθεια; Μπορεί κάποιος να νοιάζεται, όσο νοιάζεται για τη μάνα του; Για το παιδί του; Για το σύντροφο του;
Μπορεί άραγε να αγαπήσει και να εκτιμήσει το ίδιο έναν πελάτη με έναν φίλο του, ή όλο αυτό είναι απλά ένα διαφημιστικό κόλπο; Μήπως υπάρχει ένα άλλο είδος μοναδικής αγάπης; Ένα συναίσθημα τόσο μοναδικό που δεν έχει ακόμα ούτε όνομα μήπως;
Στην τελική τι είναι η αγάπη; Τι είναι αυτό που ονομάζουμε αγάπη; Είναι στα αλήθεια τόσο εύκολο και κοινότυπο να αγαπήσεις και να αγαπηθείς; Είναι σωστή η χρήση αυτής της λέξης κάθε τρεις και λίγο;
Ας σκεφτούμε ένα παράδειγμα. Έχεις ένα όνειρο, ας πούμε λοιπόν ότι θέλεις να γίνεις συγγραφέας. Κάθεσαι βάζεις σε σειρά τις σκέψεις σου, συγκεντρώνεσαι απόλυτα και πολλές φορές ξεχνάς να φας και να κοιμηθείς. Όχι γιατί κάποιος σε ζορίζει, αλλά γιατί νιώθεις όμορφα, νιώθεις να αγαπάς αυτό που κάνεις. Τη διαδικασία. Κάθεσαι λοιπόν και μετά από μήνες ή και χρόνια φτάνεις σε ένα αποτέλεσμα. Διαβάζεις το κείμενο σου, σαν να είσαι ο πρώτος του αναγνώστης. Σβήνεις, γράφεις, ξανα-ξενυχτάς. Φτάνεις σε ένα αποτέλεσμα. Είσαι Χαρούμενος, είσαι ευτυχισμένος.
Τώρα τι; Ωραία, έκανες αυτό που ήθελες. Τώρα; Το αφήνεις στην άκρη και ξεκινάς πάλι από την αρχή κάνοντας πάλι τα ίδια; Τότε φίλε μου, αυτό δεν είναι δουλειά, είναι το χόμπι σου και το αγαπάς όσο τη ζωή σου.
Αν το επόμενο σου βήμα είναι να το δημοσιεύσεις και να βγει προς τα έξω, να το αγοράσει όσο το δυνατόν πιο πολύς κόσμος και κοιτάς, καθημερινά, τις πωλήσεις και πως πήγε. Τότε αυτό που έχεις στα χέρια σου είναι ένα προϊόν. Είσαι πια επαγγελματίας. Είτε το βιβλίο σου το αγοράσει η μάνα σου, είτε κάποιος άκυρος στη Σουαζιλάνδη, που μάλλον δεν θα ξέρει ελληνικά, οπότε μάλλον το αγόρασε για τη τουαλέτα.
Καταλαβαίνεις που το πάω; Έχουμε συνδυάσει την εργασία με κάτι το κακό. Όταν νιώθουμε καλά δεν πιστεύουμε ότι δουλεύουμε. Σε βλέπω τώρα, σκέφτεσαι. "Τι θέλεις να πεις; Τι σχέση έχει αυτό με την αγάπη και τη φροντίδα των πελατών;" Μην βιάζεσαι, θα φτάσουμε και εκεί.
Ας πούμε λοιπόν ότι 1000 άτομα αγοράζουν το βιβλίο σου, εσύ τους αγαπάς γιατί είναι γαμάτοι σαν άνθρωποι; Γιατί είναι και "γαμώ τα παιδιά¨; Ή γιατί σε βοηθάνε να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που εσύ αγαπάς; Αγαπάς τον Κώστα; Τη Μαρία; Τον Θάνο; ή αγαπάς το γεγονός ότι 1000 άνθρωποι σε στηρίζουν και αγοράζουν αυτό που εσύ δημιούργησες;
Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει έ; Παραδέξου το. Δεν είναι κακό να είσαι επαγγελματίας. Ίσως τώρα κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία να μου πει, "Τι χαζομάρες είναι αυτές που γράφεις ρε αγόρι μου;". Δεν μιλάω για εσένα μπάρμπα. Μιλάω για τα παιδιά σου που ψάχνουν να βρουν αγάπη σε επαγγελματίες αγαπούληδες.
Σε επαγγελματικά αρκουδάκια της αγάπης που δεκάρα δεν δίνουν για τα παιδιά σου, μόνο το αντίθετο συμβαίνει. Βέβαια ο κύριος υπεύθυνος είσαι εσύ. Που δεν φρόντισες να δώσεις την αγάπη που έχουν ανάγκη. Έτσι έψαξαν να τη βρουν αλλού. Αλλά δεν ξέρουν τι είναι αγάπη. Οπότε βλέπουν για αγάπη ότι τους σερβίρεται. Χωρίς να δίνω σε αυτά συγχωροχάρτι.
Σκέψου επιτέλους ρε μικρέ. Βαλ' το να δουλέψει το ρημάδι και κρίνε. Πως είναι δυνατόν να σε αγαπάει αυτός που δεν σε ξέρει; Ειδικά όταν τον ακούς να κλαίγεται και να λέει, πόσο χρόνο ξοδεύει για εσένα. Για να είναι αυτό που σου προσφέρει υψηλής ποιότητας.
Κάπως πρέπει να προστατέψουμε και να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά. Δίνουν δύναμη σε ανθρώπους επαγγελματίες εκμεταλλευτές του ανθρώπινου συναισθήματος. Δίνουν δύναμη σε ανθρώπους που τους καταστρέφουν το μέλλον. Που δεκάρα δεν δίνουν για αυτά. Αλλά να μου πεις, μήπως εσύ έδωσες ποτέ; Στην τελική δικά σου παιδιά είναι...
Αν φίλε μου θέλεις να λες ότι νοιάζεσαι για το κοινό σου, καν' το εθελοντικά. Γιατί όσο κερδίζεις από το ανθρώπινο συναίσθημα εγώ θα έχω απαιτήσεις και θα στις πετάω στη μούρη.Δεν είναι κακό να είσαι επαγγελματίας. Είναι κακό να παίζεις με αθώες ψυχές μόνο και μόνο για να βγάζεις κέρδος.
Δεν είσαι έτσι επαγγελματίας, τυχοδιώκτης είσαι!!!
-min.png)