Ο Μίκυ και τα Μίκη

Φυσικά και δεν θα μπορούσε να λείπει από την αρθρογραφία μου το χθεσινό περιστατικό της διαδήλωσης. Φυσικά και δεν θα ασχοληθώ με την ίδια την διοργάνωση αλλά μάλλον με το "τιμώμενο" πρόσωπο της ημέρας. Πάμε όμως στην ουσία. 

Της δικαιοσύνης φεγγάρι μου ανόητο που όλη τη μέρα προσπαθείς φώτα για να δώσεις και το βράδυ κανείς δεν σε κοιτά γιατί κοιμάται. Εσύ που τόσα και τόσα χρόνια, σχεδόν αιώνα, αγωνίζεσαι για τα δικά σου ιδανικά. Εσένα βρήκαν οι φωστήρες ήλιοι για να κρίνουν και να εκμεταλλευτούν. Αν τους πιάσω θα καώ μα αν τους πιάσεις θα παγώσουν. Εμπρός στην όψη σου την θαυμαστή ποιος τολμάει ολόρθος να σταθεί; 

Των τσουτσεκιών και των κουτσούρων οδηγός να καταντάς οδηγημένος. Έρμαιο των ορέξεων των τσακαλιών, να σε περνάνε για τσακάλι. Να ξεχνούν πως εξ αιτίας σου γεμίζουν απόψε το τσουκάλι. Να ξεχνούν πως μιλούνε σε λιοντάρι. 

Είναι βαρύ το τίμημα της άποψης. Είναι βαρύ και ασήκωτο να μην ακολουθείς τις μάζες. Μα να τις οδηγείς. Μα μην με παρανοήσεις. Δεν είσαι εσύ αυτός που φταις. Για τα δικά σου λάθη έχεις την ευθύνη και εσύ τα ξέρεις. Αν κάποιος σε ακολούθησε στα λάθη σου, δική του η ευθύνη. Μα κάθε παρανοϊκός και άβγαλτος τα λάθη του θέλει να σου φορτώσει. Λες και φταις εσύ που σαν παιδί αυτός σε είχε θεοποιήσει.

Μα το παιδί μεγάλωσε, σε ύψος, μηδέ σε γνώση και εμπειρία. Γιατί ποτέ δεν τόλμησε να ζήσει στις δικές του πλάτες πάνω. Της δικής του της ζωής να πάρει τα ηνία. Να αποφασίσει και να αποφασιστεί, να μείνει με τα έργα, μα μια ζωή επέλεγε να πάει με το ρέμα. 

Όταν το ρέμα όμως αγρίεψε και τον παρέσερνε σε μέρη σκοτεινά και άπατα για εκείνον, πάλι τρελά εφοβήθει. Δεν μίλησε ποτέ, μόν' έπεσε και εκοιμήθει. Τις αρχές και τις αξίες του τότε δεν τις θυμάται. Μα μόνο όταν πρόκειται αλλού να ρίξει την ευθύνη. Αχ κατακαημένε Νέο - Έλληνα που ψάχνεις τους χειρότερους να αναλάβουν τα ηνία και εσύ αραχτός σε πλατείες, ταβέρνες, καφενεία. 

Κάποτε έψαχνες διακαώς να βρεις τους αρτιότερους μα τώρα αναλώνεσαι με εκπρόσωπους κατώτατους. Για να μπορείς με άνεση να έχεις του χεριού σου, σε βάρος της συνείδησης και του ακέφαλου μυαλού σου. 

Πριν κάνεις οτιδήποτε αναρωτήσου τούτο, μήπως αυτό που εκτιμάς και θεωρείς υπέρ σου, μήπως αυτό είναι πιο βρόμικο και από τον μπιντέ σου. Μήπως θα πρέπει μια στιγμή να αφήσεις τα συλλαλητήρια και για μια και μοναδική στιγμή να αρχίσεις τα εγερτήρια. Όχι των νεομαζί, τα άλλα. Σήκωσε την συνείδηση μα και τη βόλεψη σου και πήγαινε και πάλεψε μόνο με τη φωνή σου. Αντί να κρίνεις όποιον ομιλεί, ή τρώει είτε πίνει. Πάρε για μια φορά επάνω σου ολόκληρη ευθύνη. 

Γιατί για να βγεις μπροστά δεν θέλει σπουδή και γνώση. Μονάχα θέλει σεβασμό και τόλμη άλλη τόση. Αντί να κλαις και να οδύρεσαι που σαπίσαν τα είδωλα σου, άσε στο σπίτι το κοντρολ άσε και τη κυρά σου. Πήγαινε παλικάρι μου για να διεκδικήσεις, ουχί με αίμα και βιασμό. Μα με περίσσια ψυχραιμία, το μέλλον που ονειρεύονται απόψε τα παιδιά σου.

Εκτός αν τελικά δεν είναι αυτός ο εξ αρχής σκοπός σου. Μα κατά βάθος μόνο θες να επωφεληθεί ο μικρός και άχαρος. Ο μικρόψυχος ο εαυτός σου. Κι όταν μια μέρα θα βρεθεί κάποιο τσακάλι δίπλα. Θα τα ξεχάσεις όλα αυτά και θα μας κάνεις ντρίπλα. Τότε μηδέ πατρίδες μηδέ ιδανικά θα έχεις στο μυαλό σου. Μήπως λέω εγώ τώρα, γενικά, αυτός είναι ο απώτερος σκοπός σου;