ΧΑ, θα ήθελες να ήταν. Ναι ναι, ξέρω. Χάλια χρονιά, κόσμος πέθανε, κάποιοι χωρίς πραγματικό λόγο. Γιατί κάποιοι ήταν αυτοί που ήταν ανεύθυνοι σε όλα τα επίπεδα και ναι δεν έχεις άδικο, ΑΛΛΑ.
Για εμένα αυτή η χρονιά αλλιώς ξεκίνησε, ή έστω ήθελα να ξεκινήσει και αλλιώς μας προέκυψε. Αλλιώς με την καλή έννοια. Την πολύ καλή έννοια. Αλλά εξηγούμαι. Πως γίνεται να μιλάω για καλό και αισιοδοξία μετά από μια τέτοια χρονιά; Μήπως είμαι τρελός, μήπως τα 'χω χαμένα που λέει και μια ψυχή; Κοίταξε να δεις αγαπητό μου ημερολόγιο. Μπορεί ο κόσμος να έρθει ανάποδα, αλλά ο καθένας από εμάς έχει τον μικρόκοσμο του. Έναν κόσμο που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει αν είναι πολύ μεγάλο. Μόνο τα μικρά καθημερινά πράγματα της προσωπικής μας ζωής. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μπω στο ψητό γιατί στο τέλος ούτε εγώ θα με διαβάζω.
Τα πράγματα είναι απλά, αυτή η χρονιά περίμενα να είναι μια χρονιά ολοκλήρωσης, μια χρονιά που μέρος των στόχων μου θα πάρει σάρκα και οστά. Αλλά η ζωή έριξε το γέλιο της ζωής της ( ωπ, τι έκανα εκεί!!!), όταν με άκουσε να σκέφτομαι αυτά τα πράγματα. Μου είπε, "κοίταξε να δεις, αυτό που σου λέω εγώ... " και σιώπησε. Αυτή τη χρονιά ξεκίνησα ένα βιβλίο και δεν το τέλειωσα ποτέ για ακόμη μια φορά. Αυτή τη χρονιά ξεκίνησα μια πορεία προς την ματαιότητα και κάποια στιγμή κουράστηκα (δεν ξέρω μερικοί πως το κάνετε, να είστε ψεύτικοι για όλη τη ζωή σας, εγώ ούτε 3 μήνες δεν άντεξα, όχι∙ ΜΠΡΑΒΟ. ). Μιλώντας για ψέμα και συμπεριφορές, αυτή ήταν η χρονιά που έγινε και το τελευταίο ξεσκαρτάρισμα από ανθρώπους που δεν ταιριάζουν πλέον στη ζωή μου. Όχι ότι κρατάω καμιά κακία, ούτε ότι μου έκαναν κάτι. Απλά οι επιλογές και ο τρόπος που επιλέγουν να ζουν τη ζωή τους, δεν μου ταιριάζει. Ήταν μια δύσκολη απόφαση αλλά τελικά όλα πήραν το δρόμο τους και πια μπορώ να πω πως τα όρια έχουν πια ξεκαθαρίσει. Ευτυχώς πρώτα και πάνω από όλα, μέσα στο κεφάλι μου.
Αντιλαμβάνομαι πια ξεκάθαρα ποιοι άνθρωποι, οι συμπεριφορές τους δηλαδή, μου κάνουν καλό και ποιοί κακό. Αν και κάποιους δεν μπορείς να τους αποφύγεις, κυρίως λόγω συγγένειας, μπορείς να μην τους επιτρέψεις να επηρεάζουν τη διάθεση σου. Να μην καταστρέφουν το χαμόγελο σου, επειδή θεωρούν αδυναμία για παράδειγμα να πουν ΜΟΝΟ, καλές κουβέντες. Μια φράση ξεπηδάει από το μυαλό μου τελευταία όσο το σκέφτομαι. Αν ήθελα κριτές, θα ζούσα μονίμως στο Xfactor. Αυτό που θέλω και αυτό που αποζητώ πλέον είναι οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι να λένε την άποψη τους (ούτε κόλακες χρειάζομαι), αλλά να έχουν πλήρη επίγνωση ότι είναι ακριβώς αυτό. Η άποψη τους, για τις επιλογές μου. Επιλογές που θα σέβονται έστω και αν διαφωνούν με αυτές κάθετα. Άλλωστε όλες οι απόψεις είναι σεβαστές, όχι όμως και οι πράξεις όπως συνηθίζω να λέω. Αυτό που θέλω να πω είναι πως, αν κάποιος νομίζει ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια, ότι είναι απόλυτα σωστός πάντα σε ότι κάνει, σίγουρα δεν έχει θέση στη ζωή μου και ίσως να έχει μια θέση σε ψυχαναλυτικό ανάκλιντρο.
Από την άλλη υπάρχουν άνθρωποι που σέβομαι και εκτιμώ αν και καμιά φορά μπορεί να μας χωρίζουν χιλιόμετρα ή και χρόνια. Η εκτίμηση έχει να κάνει με τη συμπεριφορά κάποιου ακόμα και αν τον έχεις συναντήσει μια φορά στη ζωή σου. Αυτούς τους ανθρώπους θα ήθελα να κρατήσω λίγο πιο κοντά έστω συναισθηματικά, την χρονιά που έρχεται. Αυτός είναι σίγουρα ένας από τους στόχους μου τη νέα χρονιά. Υπάρχουν όμως κι άλλοι.
Άλλοι άνθρωποι και άλλοι στόχοι, αλλά για αυτό θα μιλήσω στη συνέχεια. Άλλοι άνθρωποι, αυτό που λέμε κοινωνικός περίγυρος. Μια ομάδα ανθρώπων που την χρονιά που έρχεται θα ήθελα να συναναστραφώ περισσότερο. Αναγνωρίζω πως τα χρόνια που πέρασαν δεν υπήρξα τόσο κοινωνικός όσο θα ήθελα να είμαι. Συνήθιζα να ανοίγομαι σε λίγους και να ανοίγομαι απόλυτα. Κάτι που θέλω να αλλάξει. Τώρα πια που έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, τώρα που έπαψα πια να φοβάμαι, γιατί ναι φοβόμουν και φοβόμουν πολύ. Ήταν αυτός ο φόβος ενός νέου ανθρώπου που πιστεύει πως η συμπεριφορά των άλλων μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Κάτι που συνέβη, αλλά όχι επειδή έπρεπε να συμβεί, αλλά επειδή το άφηνα. Άφηνα εγώ τους άλλους να έρθουν πολύ κοντά ή να φύγουν πολύ μακριά επειδή φοβόμουν. Τώρα πια αυτό μπορεί να αλλάξει. Υπάρχουν και οι μέσες λύσεις βρε αδερφέ. Βέβαια μιλώντας για φοβίες υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να παραλείψω.
Την φοβία της άποψης. Τι είναι αυτό; Είναι απλά, αυτή η συμπεριφορά που αποκαλύπτεις μέρος του εαυτού σου, ή και καμιά φορά στρογγυλεύεις γωνίες στις απόψεις σου φοβούμενος τις εντάσεις; Ε τώρα δεν τις φοβάμαι. Θες η ηλικία, θες οι εμπειρίες, θες ο κυνισμός της χρονιάς που φεύγει... Αν κάποιος είναι τόσο ρηχός που θα σταματήσει να μου μιλάει, ή θα μου κακιώσει επειδή έχω διαφορετικές απόψεις από αυτόν, so be it. Που λένε και στο χωριό μου. Εγώ βαρέθηκα να βλέπω γύρω μου απόλυτους ανθρώπους που δεν θέλω να κακοκαρδίσω. Στην τελική ΣΙΓΑ... απόψεις είναι. Ο καθένας λέει τη μαλακία του, περνάμε κάποιες ώρες όλοι μαζί και πάμε σπίτια μας. Τίποτα που πρέπει να το πάρουμε τόσο σοβαρά.
Αφού τελειώσαμε με τους ανθρώπους, είναι ώρα να μιλήσουμε και για τους στόχους. Ο στόχος παραμένει και θα παραμένει πάντα ένας. Η προσωπική μου ευτυχία. Μια ευτυχία που έχει ως συνάρτηση, την ευτυχία των ανθρώπων που με νοιάζουν, την προσωπική μου ελευθερία και την ανάπτυξη των καλλιτεχνικών μου ανησυχιών. Ακριβώς για αυτό το λόγο είμαι τόσο αισιόδοξος. Συντελέστηκε μια αρκετά μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου, μια αλλαγή που ακόμα δεν έχει καταλαγιάσει. Μια αλλαγή που ακόμα το σύννεφο χαράς που σήκωσε∙ ακόμα δεν με έχει αφήσει να δω καθαρά την υπόλοιπη ζωή μου. Όχι, για κάποιους που ίσως γνωρίζετε, το γεγονός ότι βρήκα δουλειά είναι απλά η αφορμή. Η πραγματική αιτία και αυτό που δεν έχει καταλάβει σχεδόν κανένας ακόμα δεν είναι αυτή.
Η πραγματική αιτία της ευτυχίας μου ( είχα πολλά χρόνια να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη), δεν προέρχεται από τη δουλειά και τη ρουτίνα της, παρόλο που είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώθω πως προσφέρω σε μια δουλειά χωρίς αυτό να είναι εις βάρος της σωματικής και ψυχικής μου υγείας. Αλλά η αιτία είναι κυρίως ότι μετά από σχεδόν 10 χρόνια είμαι και νιώθω αυτάρκης, χωρίς να έχω κάποιον να μου επιβάλλει το πρόγραμμα του, χωρίς να έχω κάποιον να μου επιβάλλει τις απόψεις του για το πως πρέπει να ζήσω τη ζωή μου. Μπορεί κάποιοι που θα το διαβάσουν να στενοχωρηθούν αλλά η ευτυχία μου δεν έχει σε καμία περίπτωση να κάνει με την καθημερινή ρουτίνα και τους 4-5 αξιολογότατους ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Για κάποιον άλλο ίσως αυτό να αρκούσε. Για εμένα δεν έχει καν αντίκτυπο. Θα μπορούσα να είμαι το ίδιο ευτυχισμένος και μέσα στο σπίτι ( τραγική ειρωνεία αυτής της χρονιάς ), χωρίς να βλέπω κάποιον για μέρες. Αρκεί να μπορώ να ορίζω εγώ τις δικές μου ανάγκες και το δικό μου πρόγραμμα. Δυστυχώς αυτό κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές ανάγκες.
Ίσως δεν μπορούν κάποιοι να καταλάβουν το αντίκτυπο που έχουν οι επιλογές τους στη ζωή σου όταν αυτές παίρνουν σάρκα και οστά, είπαμε, όλες οι απόψεις δεκτές. Οι πράξεις όμως μπορούν να έχουν καταστρεπτικά αποτελέσματα. Φυσικά δεν προσπαθώ και δεν με νοιάζει να ρίξω το φταίξιμο κάπου, αυτά είναι απλά τα γεγονότα μέσα από τα δικά μου μάτια. Δεν κρατάω κακία ούτε κατηγορώ κάποιον που προσπαθεί σε όλη μου τη ζωή να επιβάλλει πάνω μου τις δικές του ανάγκες. Ούτε θεωρώ πως και εγώ δεν έχω ευθύνη όταν επιτρέπω κάποια συμπεριφορά απέναντι μου. Απλά λέω πως τώρα που έχω επιλογή, σκοπεύω να γαντζωθώ από αυτή χωρίς να με νοιάζουν οι συνέπειες. Γιατί ας μην γελιόμαστε, όλες οι αποφάσεις, όσο καλές και αν είναι έχουν και συνέπειες. Αυτή λοιπόν η ευτυχία είναι που μου δίνει ένα μεγάλο ανοιχτό παράθυρο στο μέλλον και με οδηγεί στις επόμενες γραμμές του δρόμου που έχω πάρει.
Ένα παράθυρο να προσπαθήσω να ολοκληρώσω αυτό το έρμο το βιβλίο που οι συνθήκες το έφεραν έτσι ώστε να μην προλάβει να τελειώσει. Ένα παράθυρο για να ασχοληθώ περισσότερο με αυτά που μου γεμίζουν τη ψυχή όπως η φωτογραφία και η ποίηση, τα ταξίδια ( κάποια στιγμή), οι ανάλαφρες χαρούμενες στιγμές με χαμογελαστούς ανθρώπους, ασχέτως δεσίματος και συγγένειας, αυτά και ότι άλλο μου φέρει η επόμενη χρονιά. Ίσως μερικά κείμενα, μικρά μυθιστορήματα, ίσως η μουσική και οι στίχοι, ίσως κάτι εντελώς νέο και απρόσμενο; Πάντως πια έπαψε να με ενδιαφέρει να γεμίσω τη δική σας τη ψυχή με το ζόρι, όπως προσπάθησα να κάνω εν μέρει τη χρονιά που φεύγει και πια κοιτάω τη δική μου. Αν στη πορεία βρω και συνοδοιπόρους είστε όλοι καλοδεχούμενοι, ή σχεδόν όλοι... Κοιτάζω τη νέα χρονιά στα μάτια με αισιοδοξία και σίγουρα με λιγότερο φόβο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και εύχομαι σε όλους εσάς να περάσετε υπέροχα τις γιορτές και να έχετε μια υπέροχη νέα χρονιά μακριά από αρνητικές στιγμές και αρνητικούς ανθρώπους.
-min.png)