Σεβασμός στους λαϊκούς

 

Αν θα προσπαθούσα κάπως να με χαρακτηρίσω, ως άνθρωπο, ως ιδεολογία, ως τρόπο σκέψης και δράσης, σίγουρα αυτό δεν θα ήταν "λαϊκός". Δεν το έπαιξα και δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου έναν λαϊκό τύπο. Αντίθετα, η παιδεία μου, το περιβάλλον μου, το ίδιο μου το είναι, έχει ποτιστεί με αυτό που ονομάζουμε "αστική δημοκρατία". Τη δημοκρατία του πονηρού. Όχι του δυνατού, του έξυπνου όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν. Τη δημοκρατία που ανθεί αυτός με τις λιγότερες ηθικές αξίες. Με τους λιγότερους ενδοιασμούς.

Θα σκεφτεί κάποιος, "Μα καλά, δεν ντρέπεσαι;". Όχι, η ντροπή δεν είναι χαρακτηριστικό μου. Η διαύγεια της κρίσης και των πράξεων μου είναι. Σε αντίθεση με μια τουρκίζουσα ελληνική κοινωνία σήμερα, αναγνωρίζω τον εαυτό μου, στα χειρότερα και στα καλύτερα, σε όσα έχω διαβάσει για μια χώρα μακρινή στο χρόνο που ουδεμία σχέση έχει με το σήμερα, όσο και αν θέλουν να το πιστεύουν οι φανατικοί υποστηρικτές της. Ναι, σίγουρα προσπαθώ μέρα με τη μέρα να πάρω λίγες αξίες, λίγους φραγμούς. Ίσως στα 32 μου σε ένα βαθμό να τα έχω καταφέρει, ελάχιστα.

Είμαι ίσως και τυχερός που ο ένας εκ των δύο προγόνων μου είχε μεγαλώσει ως λαϊκός. Ίσως είμαι τυχερός που από μικρή ηλικία ζούσα με ένα τέτοιο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που σε κάποιο βαθμό διαβρώθηκε για να επιβιώσει. Αλλά ποτέ δεν αλλοιώθηκε. Ποτέ οι τρύπες στο κορμί του δεν τον άφησαν να χάσει την αξιοπρέπεια και την ηθική που είχε πάντα. Το μόνο που ίσως άλλαξε είναι το "βοηθάτε αλλήλους", που με τον καιρό έγινε, "Βοήθα τον εαυτό σου και όσους μόνο θεωρείς ΕΣΥ, πως έχουν πραγματικά ανάγκη".

Αλλά όταν λέμε "λαϊκός" τι εννοούμε στην τελική; Τι είναι ο λαϊκός σήμερα και πόσοι νομίζουν πως μπορούν, να σφετερίζονται αυτό το χαρακτηρισμό. Δεν φτάνει να το παίζεις μάγκας, πρέπει και να είσαι. Γιατί λαϊκός είναι ο άνθρωπος που φορτώνεται τα δικά του λάθη στη πλάτη, είναι ο άνθρωπος που το βράδυ δεν κοιμάται αν πείραξε άνθρωπο, είναι αυτός που ο λόγος του είναι συμβόλαιο, είναι αυτός που αν πέσεις θα σκύψει να σε σηκώσει.

Είναι αυτός που οι άλλοι ονομάζουμε γραφικό γιατί δεν θεωρεί πλάκα τη κοροϊδία, ξέρει πως είναι ο πόνος να φαίνεται στα μάτια και όχι στα λόγια σου. Είναι αυτός που όταν σε δει θα σε αγκαλιάσει, αυτός που δεν αρκείται σε χειραψίες τυπικές και σε λόγια. Για την ακρίβεια δεν μιλάει πολύ. Μόνο όταν του το ζητήσεις και τότε θα εκπλαγείς. Από την αίσθηση της ηθικής και της αξιοπρέπειας, την αίσθηση της δικαιοσύνης.

Αυτός ο άνθρωπος με δυσκολία επιβιώνει σήμερα, γιατί έχει μάθει να πιστεύει τα λόγια σου, έχει μάθει να παίρνει το παράπονο σου για αληθινό. Δεν αναγνωρίζει το ψέμα και τη πονηριά. Για αυτό πολλές φορές τη πατάει. Αλλά συνεχίζει, πάντα με χαμόγελο. Όχι δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος, δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω ποτέ, όσο και αν το προσπαθήσω. Αλλά αυτόν τον άνθρωπο τον θαυμάζω.

Αυτόν τον άνθρωπο τον αναγνωρίζω όταν τον δω, αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα σημερινό, δεν είναι ελαφρολαϊκός, δεν πάει στα μπουζούκια, ούτε δουλεύει σε αυτά, δεν έχει ακριβά αντικείμενα στη κατοχή του, δεν έχει τη μαγκιά να υψώνει τη φωνή του, να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και να προσβάλλει. Έχει τη μαγκιά να σε κοιτάει στα μάτια και να σου δείχνει τη ψυχή του. Χωρίς να δειλιάζει. Αυτόν τον λαϊκό, αν τον δεις ποτέ, σε μια γωνίτσα, ήσυχος, να πίνει το κρασί του, μην του χαμογελάσεις, μην του σφίξεις το χέρι, μην του μιλήσεις καν. Σκύψε το κεφάλι και ταπεινά απομακρύνσου, γιατί αλλιώς θα τον μολύνεις.