Η μαγεία του υλικού

Καθώς εχθές καθόμουνα στην άκρη του ονείρου,

ήρθες και με ταρακούνησες στο φως ενός ψιθύρου.
Μου μίλησες για ψυχή και για πνευματική γαλήνη.
Για την δικαίωση που έρχεται μετά από μια ζωή πατίνι.

Μα ήρθα εγώ και τάραξα τα απάνεμα νερά σου,
σε έριξα στη πραγματικότητα και ήρθε και η σειρά σου,
να μάθεις πως τα θαύματα γίνονται με ύλη,
καμιά αιτία και λογική εδώ μας έχει στείλει.

Μόνο μια σειρά από μικρά τυχαία γεγονότα,
που σε κάνει λίγο πιο σημαντικό από μια καπότα.
Ένα μάτσο δομικά υλικά είναι ο εαυτός σου,
να μας αδειάσεις τη γωνιά να πας εις το καλό σου.

Αν θες να βλέπεις θαύματα γύρισε το κεφάλι
και αφέσου στου σύμπαντος την άπειρη αγκάλη.
Δεν ξέρω τι είναι η ζωή δεν έχω καταλήξει,
μα με τις θεωρίες σας με έχει πιάσει πλήξη.

Βλέπω άστρα, πλανήτες κόμητες να φέρνουν μια βόλτα
και εσύ έχεις για πιο σημαντικό να μοιάσεις του Τραβόλτα.
Δεν ξέρω τι είναι η ζωή, δεν έχω τη συναίσθηση.
Μα όποιος εαυτόν θεωρεί συμαντικό δεν έχει καμιά αίσθηση

Όλοι είμαστε περαστικοί από αυτό εδώ τον κόσμο
και τώρα που θυμήθηκα πάω να μάσω δυόσμο.
Γιατί αυτό να θυμάσαι φίλε μου, τίποτα παραπάνω.
Ένα χαμόγελο σου στείλε μου, όταν τον κόσμο χάνω.

Τίποτα πιο σημαντικό στον κόσμο από αυτό,
μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί καυτό.
Να κάνεις πιο ευχάριστο τον κόσμο για εμάς,
να μας νοιάζεσαι πολύ και να μας εκτιμάς.