Αριστεία

    
     Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα. Ποιά αποτελέσματα; Των πανελληνίων. Έδινε και ο γιος μου. Πέρασε. Δεν έχει καμία σημασία ποιά σχολή. Σημασία έχει ότι είναι χαμογελαστός. Ούτε πανηγύρια, ούτε τυμπανοκρουσίες, ούτε περιφάνειες. Μόνο ένα χαμόγελο. Ένα απλό χαμόγελο γιατί είναι ευτυχισμένος. Το ξέρω ότι είναι, το βλέπω το χαμόγελο του. Μετά από πολύ καιρό, τον βλέπω και πάλι να χαμογελά. Αλλά η ιστορία ξεκινά, λίγα χρόνια πριν.

     Η ιστορία ξεκινά τότε που ξεκίνησε το σχολείο. Ήταν αγχωμένος και λυπημένος, που θα άφηνε το σπίτι, αλλά τα καταφέραμε και το ξεπεράσαμε. Μετά από κλάματα και παρακάλια, ηρέμησε και φύγαμε. Πήγαμε στις δουλειές μας και αυτός στην δική του. Κάθε μέρα, από Δευτέρα ως Παρασκεύη, ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Ο καθένας είχε τον ρόλο του, ο καθένας ήξερε τη θέση του στη ζωή. Ο μικρός μας μεγάλωνε και γινόταν, ο καλύτερος μαθητής.
     Αλλά δεν έφτανε αυτό, ήταν καλύτερος σε όλα. Καλύτερος μαθητής, καλύτερος στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο και στο καράτε. Είχε γεμίσει ο τοίχος με τρόπαια και πτυχία. Πτυχία στα αγγλικά, στα γαλλικά, πάντα άριστος. Πάντα μας έκανε υπερήφανους. Πάντα χαιρόμασταν να μιλάμε για αυτόν στις παρέες μας.
     Από την άλλη ο κολλητός του φίλος. Ένα παιδί μέσα σε όλα, αλλά πάντα μέτριος σε όλα. Πάντα στη μέση. Οι γονείς του δεν μπορούσες να καταλάβεις, αν ντρέπονταν ή ήταν περίφανοι. Ούτε αυτοί το ήξεραν, πιστεύω. Σε πάρτυ και γιορτές όταν η κουβέντα πήγαινε στις επιτυχίες, τους έβλεπες και μαζεύονταν. Μα τι γονείς είναι αυτοί, που δεν χαίρονται με το παιδί τους; Εντάξει σαν τον δικό μας δεν είναι, μάλλον δεν θα προκόψει και πολύ στη ζωή του. Μάλλον θα ζήσει μια ζωή μέτρια.
     Κάπως έτσι το συζήτησα με τον γιο μου, του είπα πως πρέπει να ξεκόψει, πως δεν είναι δυνατόν να κάνει παρέα με ένα τέτοιο παιδί, χωρίς φιλοδοξίες χωρίς όνειρα. Αυτός με άκουσε, μου είπε "εντάξει μητέρα" και μετά, δεν τους ξαναείδα να μιλάνε. Δεν ξαναχρειάστηκε να ανεχτούμε τους γονείς του. Δεν έκαναν αυτοί για εμάς.
     Έτσι πέρασαν τα χρόνια, ο γιος μας έκανε παρέα μόνο με τους πρώτους των πρώτων και γινόταν συνεχώς καλύτερος. Έτσι ένιωθα και εγώ, πως είχα δίκιο όταν τον είχα απομακρύνει από αυτό το άλλο παιδί. Έφτασε ο καιρός και μόνος του, χωρίς φροντιστήρια, χωρίς καμία βοήθεια, άρχισε να δίνει μαθήματα.
     Έδινε το ένα πίσω από το άλλο και πάντα σοβαρός, πάντα με ύφος ώριμο, μας έφερνε τα καλά νέα και πήγαινε να προετοιμαστεί για το επόμενο. Το είχε πάρει πολύ σοβαρά, ήθελε να είναι πετυχημένος. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Τέλειωσαν οι εξετάσεις και όλοι περιμέναμε τα αποτελέσματα, συνεχίζοντας κανονικά τις ζωές μας. Όχι όμως όλοι. Ο γιος μας εκείνες τις μέρες, δεν βγήκε από το σπίτι. Είχε να ξυριστεί μια εβδομάδα. Εντάξει, ήταν προφανώς, η επανάσταση που δεν είχε κάνει ποτέ του. Τώρα ως φοιτητής, πριν να ξεκινήσει τη σχολή του, ήθελε λίγο να αφεθεί. Τον καταλαβαίνω. Άσε που σίγορα θα περάσει εκεί που θέλουμε. Ιατρική Αθηνών. Πρώτη επιλογή. Αποκλείεται να αποτύχει τώρα στο τέλος. Αποκλείεται.
     Την ημέρα των αποτελεσμάτων κανονίζω με τη δουλειά, παίρνω άδεια και πάω στο σπίτι να τον πάρω να μου πει τα ευχάριστα νέα, να βγούμε με τον πατέρα του, όλοι μαζί για φαγητό. Έτσι να το γιορτάσουμε. Καθώς φτάνω αντικρύζω την πόρτα ανοιχτή, τόση ανυπομονησία είχε για το τραπέζι. Μπαίνω στο σαλόνι.
     Όχιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!
Γιατί; Τι έκανε; Γιατί το έκανε αυτό; Δεν μπορεί, δεν είναι το δικό μου το παιδί, απλά του μοιάζει. Πάω τον αγκαλιάζω, προσπαθώ να του μιλήσω αλλά, είναι αργά.  Είναι μέσα σε μια λίμνη αίματος, αίματα παντού, στους τοίχους, στο πάτωμα, παντού. Το πρόσωπο του παραμοφωμένο, μια τρύπα ξεχωρίζει και η μυρωδιά του αίματος, μου θολώνει πιο πολύ το μυαλό. Τι έκανα; Γιατί; Όχι, όχι, ΟΧΙ. Δεν μπορεί. Στο χέρι του έχει μια σελίδα. Τη πιάνω, νομίζοντας πως είναι τα αποτελέσματα. Όχι δεν είναι. Είναι στα αγγλικά. Δεν έχω το κουράγιο να διαβάσω. Κλείνω τη πόρτα και κάθομαι στον καναπέ. Δεν μπορώ να καταλάβω. Γιατί; γιατί; γιατί; Συνεχώς η ίδια ερώτηση περνάει από το μυαλό μου. Δεν ξέρω τι να κάνω. Τον παρατηρώ μόνο. Όσο πιο πολύ τον παρατηρώ, τόσο πιο πολύ το βλέπω. Το στόμα του. Χαμογελάει, ναι είναι ξεκάθαρο. Έχω χρόνια να τον δω να χαμογελάει.
     Είναι ευτυχισμένος τώρα, αυτό έχει σημασία, ούτε η σχολή ούτε τίποτα. Είναι επιτέλους ευτυχισμένος. Ούτε πανηγύρια, ούτε τυμπανοκρουσίες. Ούτε ιατρικές. Τίποτα. Ας μην προκόψει ποτέ στη ζωή του. Αρκεί που είναι ευτυχισμένος. Έρχεται ο πατέρας του, τον βλέπει. Δεν λέει τίποτα. Δεν μιλάει, δεν αντιδρά. Σηκώνει το χαρτί το διαβάζει και παίρνει το όπλο. Το ίδιο όπλο που χρησιμοποίησε και αυτός.
     Ένας εκοφαντικός ήχος ακούγεται. Ένα άψυχο κορμί, σωριάζεται στο πάτωμα. Το χαρτί πέφτει μπροστά στα πόδια μου, αφού αιωρείται για λίγο. Δεν πρόλαβα να του πω τίποτα. Δεν είχα και το κουράγιο. Ούτε θέληση είχα. Το μόνο που ήθελα, να δω το χαρτί.

" Dear Sir,

I am delighted to inform you that the committee on admissions  has admitted you to the class of 2018 on Film and Visual Studies. Please accept my congratulations on your outstanding achievements. It would be an honor for us to have you here and because we understand the importance of your economical situation on your final decision, we managed to grand you a scholarship for the first semester.

If you decide to accept our offer, you would have to come and visit us at Harvard college facilities,

Richard A. and Susan F. Smith Campus Center
1350 Massachusetts Avenue, Suite 350
Cambridge, MA 02138-3654

Until the 2nd of September

Yours sincerely,
Bradley John

Πήρα το όπλο και πριν κάνω, αυτό που όφειλα να έχω κάνει, χρόνια πριν. Μόνο μια λέξη, κατάφερα να ψελίσσω.

- Συγνώμη.