Η ηλιαχτίδα

Μαύρα βιτρό στον κόσμο, γκρίζα όνειρα.
Οσμή από καμένο δυόσμο, σχέδια κουτοπόνηρα.
Μην κλαις και μην οδύρεσαι,
στην αγκαλιά μου φθείρεσαι.

Ποιός είναι άραγε υπεύθυνος;
Κάθε λογής - λογής ανεύθυνος.
Βρες μου μια τρύπα να κρυφτώ,
να ζήσω, να ονειρευτώ.

Να βάλω χρώμα στα όνειρα μου,
δροσερή αγκαλιά για τα παιδιά μου.
Να φύγει ότι τους έκαψε ένα βράδυ,
να μην χαθούν ποτέ στον Άδη.

Να δώσω θέλω τη ψυχή μου,
για να σωθείς εσύ παιδί μου.
Να δω ξανα την άνοιξη,
να νιώσω την κατάνυξη.

Θεοί και δαίμονες, προσκύνησαν εκείνη την ημέρα.
Όπου οι φωτιές της κόλασης. βρεθήκαν στον αέρα.
Προσκύνησαν ευλαβικά τα θύματα του ανέμου,
ενός ακύρηχτου και επαχθούς πολέμου.

Στον κόσμο έπεσε σαν κεραυνός
και ξάφνου σώπασε ο ορυμαγδός.
Μια είδηση που σε τρυπά σαν βέλος.
Η ηλιαχτίδα χάθηκε στο τέλος.