Άνω τελεία

Είναι εύκολο να νοιάζεσαι, να λες πως θέλεις το καλό μου.

Να είσαι εκεί όταν μπορείς, να ταράζεις το γιαλό μου.

Να με κάνεις ότι θες και ότι σε βολεύει πάντα,

να με εκμεταλλεύεσαι και ας έφτασα τριάντα. 

Είναι εύκολο να λες όσα μπορείς και όσα δεν πονάνε, 

να κάνεις τον ευγενικό, μιας αγκαλιάς ζητιάνε. 

Όσες και αν σου χαρίσω αγκαλιές καμία δεν σου φτάνει,

όσες και αν σου δώσω ακρογιαλιές, αλλού θα βρεις λιμάνι. 

Το δύσκολο είναι της ζωής το φιλί να δίνεις, 

ακόμα και όταν βρίσκεσαι στο τέλμα της οδύνης. 

Να πονάς και να σκέφτεσαι αυτούς που σ' αγαπάνε

Να αγαπάς και ας σκέφτεσαι όσα σε πονάνε. 

Το δύσκολο είναι να αφήνεις τους εγωισμούς 

ακόμα και αν δεν πρέπει, να σβήνεις τους λυγμούς,

τα μούτρα σου να ρίχνεις και να ζητάς συγνώμη. 

Ακόμα και αν δεν φταις και αν δεν αλλάζεις γνώμη.

Χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις να προχωράς,

δεν γίνεται καρδιά μου. Στους χτύπους της χαράς, 

να αφουγκράζεσαι, να με καταλαβαίνεις

Αν δεν προσπαθείς στη θέση μου να μπαίνεις.

Δεν είναι πως δεν κατανοώ, πως δεν καταλαβαίνω,

Μα αν δεν ανοίγεσαι πως θέλεις να μαθαίνω; 

Από τυπικότητες αν κρύβεσαι από πίσω,

να σκέφτομαι τι θα σου πω και πως θα σου μιλήσω.

Δεν είναι πως δεν κατανοώ, πως δεν καταλαβαίνω,

είναι πως βαρέθηκα, για να σε περιμένω.

Ξέρω τι θέλω από καιρό, μπορείς να πεις και πάντα.

Δεν είναι πως κάτι άλλαξε και ας έγινα τριάντα.

Είναι πως απορώ, πως η αγάπη μπορεί να μας φανεί για λίγο,

είναι παράξενοι οι άνθρωποι, μα πρέπει πια να φύγω.

Ωραία η επιφάνεια που θέλεις για να ζήσεις, 

μα δεν μου αρκεί και πρέπει να μ' αφήσεις. 

Είναι παράξενοι οι άνθρωποι και δεν καταλαβαίνω, 

τι θεωρούνε για πολύ και τι θωρούν για λίγο.

Τους δίνεις ουρανό και σου ζητούν αστράκια,

τους δίνεις τον ωκεανό και σου ζητούν ρυάκια.