Θυμάμαι τη στιγμή, όταν σε είδα.
Δεν είσαι πουθενά πια, έχεις χαθεί.
Το πρόσωπο σου σαν, την ηλιαχτίδα,
με κοίταξες με ένα, βλέμμα σμαραγδί.
Θαύματα στη ζωή, έχω γνωρίσει,
Όμως το πιο μεγάλο, ήσουν εσύ.
Τώρα μονάχο μ' έχεις αφήσει,
ένα σημάδι ψάχνω, μες στη βροχή.
Κοιτώ στον καθρέφτη και σε ρωτάω,
θυμάσαι τις μέρες, της εκδρομής;
Ελπίδα ζητάς και σ' τη κερνάω.
Λόγια δεν έχεις πουθενά για να μου πεις.
Απ'το βαγόνι σου κουνάς μαντήλι,
φεύγεις πια τώρα μακριά οριστικά.
Προίκα μ' αφήνεις ένα καντήλι
και μια σκέψη σου βαθιά μες στη καρδιά
-min.png)