Το τίμημα της μοναξιάς

Είναι αναμφίβολα δύσκολες οι μέρες που περνάμε, είναι πρωτόγνωρες και όλοι μας, ή σχεδόν όλοι μας νιώθουμε ένα μάγκωμα. Μια παράξενη αίσθηση αυτές τις ημέρες, ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι αλλά σωστά ενημερωμένοι, δεν μιλάω για αυτούς που δεν υπολογίζουν τίποτα φυσικά, ακόμα και οι πιο χαμογελαστοί κάπου νιώθουν ότι το χαμόγελο τους δεν έχει πια την ίδια έκταση. Είμαστε ακόμα στην αρχή, αυτό όλοι το καταλαβαίνουν. Θα περάσουν μήνες ίσως και χρόνια μέχρι η ζωή να ξαναξεκινήσει από εκεί που σταμάτησε. 

Όπως και να έχει αυτές τις ημέρες ένα από τα φαινόμενα που παρατηρώ με ενδιαφέρον είναι οι αντιδράσεις των πολλών απέναντι στον αναγκαστικό εγκλεισμό. Αντιδράσεις που ποικίλουν, από μερικές στιγμές βαρεμάρας και γκρίνιας, μέχρι και αρχή κατάθλιψης. Όχι με την ιατρική έννοια του όρου, μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι ψυχίατρος. Μιλάω για αυτή την αίσθηση, κάποιος που γνωρίζεις πραγματικά καλά, ένας εξωστρεφής άνθρωπος, ένας "έξω καρδιά", ξαφνικά κλείνεται στον εαυτό του και είναι γεμάτος εκνευρισμό, έναν εσωτερικό εκνευρισμό. Σαν να μην τον ευχαριστεί τίποτα πια. 

Πολλοί λένε ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του εγκλεισμού ενός από τα κοινωνικότερα πλάσματα στον πλανήτη. Άλλοι λένε πως είναι κάτι παροδικό και θα περάσει. Εγώ πάλι, έχω μια εντελώς διαφορετική αίσθηση. Μια αίσθηση που ξεκινά από τις δικές μου προσωπικές εμπειρίες, αλλά και του περιβάλλοντος μου, μια αίσθηση που διαφέρει από τη γενική. 

Πριν να φτάσουμε όμως εκεί ας δούμε μαζί τις στιγμές στη δική μου ζωή μέσα σε αυτό το κλίμα της απομόνωσης αλλά και μερικά παραδείγματα των ανθρώπων που ανέφερα στην εισαγωγή μέσα από τη δική μου οπτική. Η μέρα μου λοιπόν ξεκινάει με μουσική, κάθε πρωί που ξυπνάω ανάλογα με τη διάθεση μου ακούω μουσική. 

Δεν προσπαθώ να μου φτιάξω τη διάθεση, ίσα ίσα κάνω αυτό που με εκφράζει εκείνη τη στιγμή μπορεί να κλαίω, να πανικοβάλλομαι, να ιδρώνω, το αφήνω όμως να συμβεί δεν προσπαθώ να το καταπιέσω, προσπαθώντας να καταλάβω. προσπαθώντας με κάποιο τρόπο να το εξηγήσω. Δεν ξέρω πως μπορείς να εξηγήσεις μια διάθεση, τη στιγμή που απλά έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι, πως γίνεται να μην έχεις κάνει τίποτα για ώρες αλλά παράλληλα να νιώθεις κάτι για αυτό το τίποτα. Αλλά συμβαίνει. Αφού πάρω τον χρόνο μου και αφήσω τον εαυτό μου στο κρεβάτι να απολαύσει τη στιγμή έστω και για 5-10 λεπτά σηκώνομαι πηγαίνω στον καθρέφτη και εστιάζω στο ένα πράγμα που μου αρέσει πάνω μου εκείνη τη στιγμή, όποιο και αν είναι αυτό. Δεν έχει σημασία τι είναι. Σημασία έχει να δίνω την προσοχή μου εκεί για αρκετή ώρα αφού έχω φύγει από το μπάνιο και καθώς βάζω τον καφέ να γίνεται στη καφετιέρα. στη συνέχεια αφήνω το κινητό μου στο σπίτι και βγάζω τον σκύλο μου βόλτα. Χαιρετάω όλο τον κόσμο που θα βρω, γνωστούς και άγνωστους, κάνω τα ψώνια της ημέρας και επιστρέφω. 

Μετά το πρόγραμμα έχει δουλειά. Δουλειά χωρίς άγχος, ναι έχω στόχους και πράγματα που θέλω να τελειώσω αλλά δεν τα σκέφτομαι, τα γράφω σε μια κόλα χαρτί και τα αφήνω εκεί, τα ξεχνάω για το υπόλοιπο της ημέρας. Κατά τη διάρκεια αν νιώσω πως θέλω να κάνω ένα διάλειμμα το κάνω, δεν κοιτάω ποτέ την ώρα, αν θέλω να μιλήσω με τον αδερφό μου ή με κάποιον άλλο το κάνω. Στο τέλος της ημέρας, ελέγχω που βρίσκομαι και αν πέτυχα τον στόχο μου για σήμερα. Αν δεν τα κατάφερα, αυτό που σκέφτομαι είναι, δεν πειράζει, μάλλον δεν πρέπει να βάζω τόσο μεγάλους στόχους. Μάλλον υπερεκτίμησα τον εαυτό μου και αυτό είναι κακό. Πρέπει να αγαπάω τον εαυτό μου για αυτά που μπορεί να πετύχει, σκέφτομαι. Βάζω λίγο χαμηλότερο στόχο για την επόμενη ημέρα, αν κάποιος μου ζητήσει να βάλω κάτι επιπλέον, έμαθα μετά από πολλά χρόνια ψυχανάλυσης να λέω, "συγνώμη, αλλά δεν μπορώ". 

Αφού τελειώσω με τη δουλειά , μαγειρεύω και συμμαζεύω ότι μπορώ από το σπίτι (ναι σε αυτό θέλω να βελτιωθώ λίγο γιατί δεν είμαι συνεπής κάθε ημέρα), στη συνέχεια παίρνω τον σκύλο μου και πάμε μεγάλες βόλτες 2-3 ώρες σχεδόν ή και περισσότερο αν έχουμε όρεξη. Γυρίζω και μετά απολαμβάνω ένα παιχνίδι στον υπολογιστή ή μια σειρά ή ένα βιβλίο ή λίγο παιχνίδι με τον σκύλο μου. Στη συνέχεια φτιάχνω ένα καφέ ή χαμομήλι αν έχει περάσει η ώρα και κάθομαι. Απλά κάθομαι. Κοιτάω κάτι, ένα παράθυρο, ένα τραπέζι, κάτι. Απλά κάθομαι και σκέφτομαι πως ήταν η μέρα μου, τι θέλω να αλλάξω σε εμένα, στη μέρα μου, στη ζωή μου. Τι είναι αυτά που με ευχαριστούν ή με δυσαρεστούν. Κάποια στιγμή μετά απλά κοιμάμαι. Χωρίς ξυπνητήρια, χωρίς άγχος και κυρίως χωρίς σκέψεις. 

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Μπορεί κάποιοι να κουράστηκαν και να έφυγαν. Εσείς οι λίγοι που μείνατε διαβάστε γιατί. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν εμένα, υπάρχουν όμως και πολλοί που έχουν έναν άλλο τρόπο ζωής. Αυτοί που ξυπνάνε το πρωί και πιέζουν τον εαυτό τους να νιώθει χαρούμενος και παραγωγικός. Αυτοί που πάνε στη δουλειά κοιτώντας το ρολόι. Αυτοί που δεν βρίσκουν τίποτα θετικό μέσα στην ημέρα τους, που τσακώνονται με την οικογένεια τους, που συνεχώς θέλουν να λείπουν από το σπίτι για να μην βλέπουν κανένα. Αυτοί που θέλουν συνεχώς να φεύγουν. 

Να φεύγουν από προβλήματα και καθημερινότητα, που δεν μπορούν τη ρουτίνα, που τρελαίνονται μέσα στο σπίτι τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα δεν αντέχουν να κλειστούν στον εαυτό τους. Όχι γιατί είναι κοινωνικοί. Κάθε άλλο, γιατί δεν αντέχουν ούτε τον εαυτό τους. Είναι αυτοί που δεν βρίσκουν τίποτα καλό επάνω τους, ούτε στους άλλους που για αυτούς η ζωή είναι ένας αγώνας δρόμου προς το θάνατο. Που φοβούνται να κοιτάξουν μέσα τους, που δεν θέλουν να μένουν μόνοι γιατί ξέρουν πως αν το κάνουν, ο εαυτός τους θα τους κρίνει. Θα τους κρίνει για τις επιλογές, για τη ζωή τους έτσι όπως την έχτισαν. 

Μα κάτσε ρε φίλε θα μου πεις, τα παιδιά; τα μικρά παιδιά; Τα μικρά παιδιά αγαπητέ αναγνώστη είναι σαν σφουγγάρια, σαν φωτοτυπικά μηχανήματα. Ένα παιδί που δεν αντέχει να κλειστεί είναι γιατί αυτές τις συμπεριφορές βλέπει. Είναι γιατί έχουν ένα γονιό που αντί να ασχοληθεί με το μεγάλωμα τους, τα έχει αφήσει να τα μεγαλώνει το τάμπλετ και ο κάθε γιουτουμπερ. Όχι τώρα με τον ιό, γενικά πάντα. Είναι αυτά τα παιδιά που ο γονιός δεν τους αγόρασε ποτέ ένα βιβλίο. Που δεν κάθισαν ποτέ μαζί να μιλήσουν για τα παραμύθια. Που κάποιος τους ανάγκασε, γονιός ή και δάσκαλος, να ξεχάσουν τη τεράστια φαντασία τους, αυτή τη φαντασία που έφτιαχνε κόσμους από πλαστελίνη, που εξιστορεί για κόσμους με ζωγραφιές στους τοίχους. Που ανακαλύπτει τον κόσμο αλλιώτικα. Όχι όπως εσύ θα ήθελες, αλλά όπως αυτό θέλει. Την φαντασία που θα τον οδηγήσει εκεί που αρνήθηκες εσύ να πας. Σε μια ευτυχισμένη ζωή γεμάτη χαμόγελα και χωρίς καθόλου βαρεμάρα. Μια ζωή γεμάτη παιχνίδια και αστείες ιστορίες. Δεν σου φταίει ο ιός, δεν σου φταίει ο διπλανός, δεν σου φταίει κανένα κράτος. Σου φταίει που δέχτηκες να ξεχάσεις πως είναι να φαντάζεσαι και να χτίζεις κόσμους τόσο όμορφους που θα σε κάνουν για πάντα ευτυχισμένο.